Ήρθε η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε επιτέλους για Ελληνική Στρατηγική Ενέργεια. Έχουμε συνηθίσει για διάφορους λόγους, που πάνε από την αδράνεια έως την απραξία, να είμαστε μόνο και μόνο καταναλωτές στον τομέα των υδρογονανθράκων κι έχουμε βέβαια πάρα πολλούς που βολεύτηκαν μ’ αυτή τη θέση, αφού έχουν τα συμφέροντά τους. Όμως η ελληνική ΑΟΖ μόνο με τη θεωρητική ύπαρξη, αφού δεν θεσπίστηκε ακόμα, παρόλο που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια, ήρθε ν’ αλλάξει όλα τα στρατηγικά δεδομένα. Με το μέγεθός της είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ μέσα στη Μεσόγειο. Με τη θέση της, βρίσκεται στην ενεργειακή πλευρά της Μεσογείου. Επίσης το γεγονός ότι έρχεται σε επαφή με την ΑΟΖ της Κύπρου, που έχει επαφή με την ΑΟΖ του Ισραήλ, αλλά και με τις ΑΟΖ της Αιγύπτου και της Λιβύης, παίζει έναν τεράστιο ρόλο πάντα σε συσχετισμό με το γεγονός ότι η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ιταλία ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ακολουθούν τον ενεργειακό οδικό χάρτη για το 2020 και 2050. Η Ελλάδα πρέπει τώρα να εφαρμόσει έναν στρατηγικό σχεδιασμό στον τομέα της ενέργειας. Αυτό δεν πρέπει να γίνει μόνο σε εθνικό και θεωρητικό επίπεδο, αλλά σε πρακτικό και περιφερειακό επίπεδο, ειδικά για την Περιφέρεια της Πελοποννήσου, την Περιφέρειας Ιονίου και την Περιφέρεια Κρήτης που λόγω της τοποθεσίας των στρατηγικών κοιτασμάτων θα πάρουν το 5% των απολαβών του Ελληνικού Δημοσίου χάρη στο Νόμο 2289/1995 και την τροπολογία του 4001/2011. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα μπαίνει σε μια ενεργειακή περίοδο, αφού η ενέργεια μέσω πετρελαίου και φυσικού αερίου θα της επιτρέψει να έχει όχι μόνο ανάπτυξη, αλλά και ανάκαμψη. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ν’ αρχίσει από τώρα τις στρατηγικές κινήσεις που θα υλοποιήσουν ενεργειακές πράξεις. Πρέπει από τώρα να σκεφτεί το θέμα του αγωγού East Med, του ηλεκτρικού καλωδίου EuroAsia Interconnector, των σταθμών υγροποίησης φυσικού αερίου και όχι μόνο αεριοποίησης, τη διαμόρφωση των λιμανιών για την υποστήριξη της έρευνας και της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων.