Μαθήτρια: Διάβασα, Δάσκαλε.

Δάσκαλος: Χαίρομαι.

Μαθήτρια: Ενώ είναι διάλογος, νιώθω το δύο σε ένα… Για τη συνέχεια, με την Αγάπη της Ανθρωπότητας.

Δάσκαλος: Σωστά, άλλωστε δες πόσο μια μοναχή μπορεί  να είναι κοντά σε κάποιον που είναι μόνος με την Ανθρωπότητα.

Μαθήτρια: Ναι, Δάσκαλε… Είναι οι άνθρωποι που και κοντά να μην είναι, είναι πάντα μαζί σας.

Δάσκαλος: Ακριβώς διότι η απόσταση δεν μετρά. Όλα είναι μόνο ύψος και βάθος.

Μαθήτρια: Κι αν σκεφτούμε ότι είναι μοναχές, γυναίκες που αγωνίζονται… Πόσο βοηθάτε και σε αυτό το πλαίσιο, Δάσκαλε.

Δάσκαλος: Είμαστε εδώ και για αυτές.

Μαθήτρια: Δάσκαλε, η προσευχή είναι νοητικός συντονισμός… Γιατί ο ένας προσεύχεται και καλεί και ο άλλος ακούει και απαντάει;

Δάσκαλος: Από την αρχή λόγω ανάγκης.

Μαθήτρια: Αγάπης και σεβασμού.

Δάσκαλος: Είναι Δικαιώματα της Ανθρωπότητας.

Μαθήτρια: Εσείς μας γεννάτε τη θέληση, Δάσκαλε… Μας πήρατε νοητικά… Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω… Αλλά μας γεννάτε τη θέληση να είμαστε εκεί και σωματικά…

Δάσκαλος: Διότι νοητικά ήσασταν ήδη μαζί μου εκεί.

Μαθήτρια: Για να μάθουν οι άνθρωποι και να είμαστε μαζί με το φως και τις μοναχές στον ίδιο αγώνα.

Δάσκαλος: Είναι απαραίτητο για τη συνέχεια.

Μαθήτρια: Είναι και αυτός ένας χώρος γεμάτος Χρόνο.

Δάσκαλος: Λόγω αιώνιας πίστης.

Μαθήτρια: Είναι το πρέπον να έχουμε σεβασμό και ταπεινότητα μπροστά στην προστασία των μοναχών.

Δάσκαλος: Πάντα θα είμαστε έτσι, ακόμα και μετά.

Μαθήτρια: Πολύ με συγκινεί.

Δάσκαλος: Επειδή τις νιώθεις.

Μαθήτρια: Είναι και ο αγώνας τους.

Δάσκαλος: Ο διαχρονικός, αυτός σε αγγίζει.

Μαθήτρια: Βλέπουν το αγνό και το ιερό.

Δάσκαλος: Αυτή είναι η ζωή όταν πιστεύεις.

Μαθήτρια: Και είσαι πιστή.

Δάσκαλος: Στο Φως.