Μαθήτρια: Όταν βλέπουμε βαρβαρότητες στη θρησκεία, τι κάνουμε;

Δάσκαλος: Δεν βρίζουμε την πίστη.

Μαθήτρια: Δηλαδή;

Δάσκαλος: Οι θρησκείες εξελίσσονται και αυτό δεν είναι πάντα ανέλιξη.

Μαθήτρια: Δηλαδή μπορεί και να οπισθοχωρήσουν.

Δάσκαλος: Το βλέπεις με τους εικονοκλάστες..

Μαθήτρια: Πόσες φορές μας χτύπησαν.

Δάσκαλος: Αλλά τα καταφέραμε.

Μαθήτρια: Και οι εκκλησίες έχουν ακόμα εικόνες.

Δάσκαλος: Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε.

Μαθήτρια: Και να ακολουθούμε μόνο όταν παρακολουθούμε.

Δάσκαλος: Η πίστη θέλει κατανόηση.

Μαθήτρια: Ακόμα και αν αυτή έρχεται μετά.

Δάσκαλος: Η διδασκαλία είναι απαραίτητη, διότι δεν είναι όλα εύκολα.

Μαθήτρια: Δηλαδή;

Δάσκαλος: Όλοι πιστεύουν ότι κουβαλούν σταυρό πιο βαρύ από τους άλλους, αλλά αν ένας άγγελος τους έπιανε και τους πήγαινε στον χώρο όπου υπάρχουν οι σταυροί κι είχαν την επιλογή να αντικαταστήσουν τον δικό τους με όποιον θέλουν μετά από δοκιμή βάρους, τότε θα τους έλεγε ότι επέλεξαν τον δικό τους.

Μαθήτρια: Κατάλαβα.

Δάσκαλος: Άρα ξέρεις τι είναι το πρέπον.

Μαθήτρια: Και δεν θα στέκομαι μόνο στο πρέπει.

Δάσκαλος: Έτσι θα δεις ότι το πρέπον απελευθερώνει, ανακουφίζει κι ελαφρύνει την ψυχή.

Μαθήτρια: Το νιώθω ήδη αυτό το απίστευτο συναίσθημα.

Δάσκαλος: Η βαρβαρότητα δεν έχει θέση στην πίστη.

Μαθήτρια: Κι αν υπάρχει στη θρησκεία πρέπει ν’ αντισταθούμε.

Δάσκαλος: Μόνο έτσι υπάρχει εξέλιξη.

Μαθήτρια: Δεν το είχα σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο.

Δάσκαλος: Πιο απλά τότε. Οι θρησκείες είναι των κοινωνιών. Η πίστη είναι της Ανθρωπότητας.

Μαθήτρια: Απόλυτα κατανοητό, Δάσκαλε.