Όλοι οι μαθητές δεν ήταν ίδιοι. Ο καθένας έκανε και την προσφορά του έτσι ώστε όλοι μαζί να προστατεύουν τους αθώους από τις κινήσεις της βαρβαρότητας. Είχε βρει τη θέση της ακόμα κι αν κανένας δεν της την είχε δώσει στην κοινωνία. Διότι κανένας δεν ήταν προετοιμασμένος να την αποδεχτεί, να την υπερασπισθεί εκτός από εκείνον. Και αυτός το έκανε διότι δεν ήταν δυνατόν να την αφήσει μακριά του αφού ήταν τόσο μαζί του. Κι εκείνη άντεχε την τεράστια ανθρωπιά γιατί ήξερε ότι ήταν η Αγάπη Ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο κατάλαβε γιατί δεν έδινε ποτέ διαταγές. Ο λόγος ήταν βότανο, η φωνή του συμβουλή και το πάθος του αγάπη. Έτσι η αγάπη για τους άλλους ήταν πράξη και όχι εντολή. Έτσι και αυτή κατάλαβε ότι δεν την έβλεπε όπως έκαναν όλοι οι άλλοι. Ποτέ δεν έκανε υπολογισμούς όσο και να το πίστευαν όσοι την είχαν αντικρίσει πριν τον συναντήσει. Έδινε τόσο μεγάλη σημασία στην εμφάνιση που της είχαν απαγορέψει να έχει ψυχή μόνο και μόνο επειδή δεν τους έμοιαζε. Δεν έβλεπαν ότι αυτός ήταν ακόμα πιο διαφορετικός από όλους τους άλλους και ότι είχε μέσα το φως του μέλλοντος και το βάθος του παρελθόντος. Γι’ αυτό ήταν ο μόνος που αγκάλιασε την ψυχή της ενώ ήταν μια υπερδομή που ζούσε με την ουσία του πάθους που είχε πιει από εκείνον την ώρα της θυσίας του.