Όλοι έδιναν τόση σημασία στα σώματά τους που ξεχνούσαν την αξία των ψυχών. Η ίδια πρόσεχε παλιά την εμφάνισή της για να φανεί αλλά τώρα που ήξερε πως την έβλεπε ακριβώς όπως ήταν δεν είχε πια νόημα. Όσο πιο απλή ήταν τόσο πιο κοντά ήταν στην εικόνα της ψυχής της. Της είχε δώσει το χέρι για να σηκωθεί κι να μην ξαναπέσει ποτέ κάτω λόγω καταπάτησης της κοινωνίας. Το μέλλον την είχε αγγίξει κι έβλεπε το παρόν που ήταν ήδη παρελθόν. Τόσα χρόνια περπατούσε στο σκοτάδι μόνη της. Και μόλις της εξήγησε ότι δεν υπήρχε λόγος να είναι μόνη της τότε ανακάλυψε το φως πάνω στο μονοπάτι που έσταζε χάρη στο έργο του που δεν ήταν τίποτα άλλο από το ίδιο του το αίμα, η ίδια του η ουσία. Είχε απελευθερώσει την ψυχή της από το σώμα της γιατί όσο όμορφο κι αν ήταν δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αγνότητά της. Δεν ήξερε πώς κατάφερνε να μετατρέψει το παράλογο σε παράδοξο και το παράδοξο σε ζωή. Όμως όλα όσα ζούσε μαζί του ήταν τόσο διαφορετικά που ο προηγούμενος κόσμος δεν είχε πια κανένα νόημα. Όλα είχαν αρχίσει με αυτόν. Κι ενώ ήταν η συνέχεια, η καινοτομία του έμοιαζε με αρχή λόγω της αξίας της. Κοίταζε το παρελθόν κι είδε την γέννα της παρθένας, το μάθημα των σοφών, τα δίχτυα των ψαράδων. Όλα ήταν διαφορετικά πια. Οι ψυχές απελευθερώθηκαν.