Μετά τη γραμμή που τράβηξε, τίποτα πια δεν θα ήταν το ίδιο μετά. Το μήνυμά του ήταν σαφές. Οι αθώοι είχαν το δικαίωμα προστασίας όσο και ασήμαντοι να ήταν στην κοινωνία. Ήταν η θέλησή του να ζήσουν ελεύθεροι και δίχως φόβο. Αυτό έβλεπε και στην ίδια τη διδασκαλία όταν άκουγε τη φωνή του όπου και να πήγαινε με όποιον και να μιλούσε. Απαντούσε πάντα σε όλους και γι’ αυτό τον αγαπούσε σαν να ζούσε ήδη χίλια χρόνια ακόμα και αν ήταν τα τελευταία. Δεν έκανε ποτέ πίσω όταν προσπάθησαν να τον στριμώξουν τα άτομα του συστήματος και γι’ αυτό τον σεβόταν. Δεν ήξερε πώς ακριβώς την έβλεπε αλλά στο βλέμμα του αντίκριζε πόσο καθαρή ήταν η ψυχή της. Είχε δώσει το σώμα της σε πολλούς αλλά μόνο σε αυτόν θα έδινε την ψυχή της. Ένιωθε ότι θα ήταν εδώ ακόμα και μετά το τέλος όχι επειδή έπρεπε να το πιστέψει για να γίνει μαθήτρια σαν τους άλλους αλλά απλώς επειδή το είχε πει δίχως να έχει μέσα της ίχνος αμφιβολίας αφού άλλαζε τα πάντα και τα έκανε όλα νέα ενώ ακολουθούσε την παράδοση την πιο παλιά που είχε τα θεμέλια της μέσα στην ίδια την Ανθρωπότητα. Διότι μόνο αυτόν γνώριζε που μπορούσε να την αγαπήσει σαν Χιλιάνθρωπος δίχως ποτέ να κουραστεί από τις απαιτήσεις της ακόμα κι αν του ζητούσε να θυσιαστεί για να σωθεί η ίδια από το κενό χάρη στο έργο του.