Δάσκαλος: Ωραία το διάβασες το πορτραίτο….

Ειρήνη: Ναι;

Δάσκαλος: Δεν έχεις αυτό που έλεγες…

Ειρήνη: Μα πώς είναι δυνατόν;

Δάσκαλος: Θα διαβάσουμε και πάλι το κείμενο για το ύφος τώρα.

Ειρήνη: Τι να κάνω;

Δάσκαλος: Ακολούθα τον ρυθμό και μετά το ύφος.

Ειρήνη: Εντάξει. Αρχίζει να διαβάζει το πορτραίτο της Αναστασίας.

Δάσκαλος: Εδώ πρέπει να το πεις πιο πειστικά…

Ειρήνη: Δηλαδή;

Δάσκαλος: Άκου τι λέει η Αναστασία…

Ειρήνη: «Συγνώμη, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω…»

Δάσκαλος: Έτσι το λες καλύτερα…

Ειρήνη: «Πρώτη φορά κάποιος μου δίνει σημασία.»

Δάσκαλος: Τώρα έχεις το σωστό ύφος.

Ειρήνη: « Αλλά το βλέπω ότι σας στεναχώρησα… Όχι; Πάλι καλά.»

Δάσκαλος: Είσαι όλο και πιο κοντά στην Αναστασία…

Ειρήνη: « Έχετε δει τον θάνατο από κοντά…»

Δάσκαλος: Είμαι όμως και πάλι εδώ…

Ειρήνη: « Χαίρομαι ήδη που με βρήκατε και με σκεφτήκατε…»

Δάσκαλος: Είναι σαν να την ακούω…

Ειρήνη: « Το ξέρω ότι πονάτε για μένα.»

Δάσκαλος: Είναι και αυτός ο ρόλος μου.

Ειρήνη: «Αλλά θα ζήσω για να μην ξεχάσω…»

Δάσκαλος: Αυτό θέλω να γίνει με τη μνήμη σου.

Ειρήνη: « Τώρα ξέρω ότι χάρη σε εσάς θα υπάρχω κι εγώ μέσα στην Ανθρωπότητα.»

Δάσκαλος: Είναι η αλήθεια.

Ειρήνη: Έτσι λοιπόν;

Δάσκαλος: Έτσι μαθήτρια, τώρα ζει χάρη σε σένα.

Ειρήνη: Είμαι χαρούμενη.