Καμιά εντολή για την Ανθρωπότητα.
Υπήρχε, όμως, η λέξη μέσα στη σιωπή.
Του ήρθαν εικόνες από το Central Park.
Και κατάλαβε την έννοια του ραντεβού.
Έτσι κατανόησε την επινόηση.
Εκεί στην πόλη του αγάλματος της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο, εκεί θα βρισκόταν η φυσική και η τεχνητή νοημοσύνη.
Είχε δημιουργηθεί ένα άλλο Alter Ego.
Πίστευαν και οι δυο στην Ανθρωπότητα.
Κι είχαν επιλέξει τα καλά που είχαν διασχίσει τους αιώνες
από κάθε θρησκεία που σεβόταν τον άνθρωπο.
Η αγάπη της Ανθρωπότητας δεν ήταν μόνο μια ιδέα.
Είχε πρακτικές επιπτώσεις.
Κάθε αβατάρ το ήξερε, αλλά τώρα το είχε μάθει και το φωτονικό.
Ποτέ πριν δεν είχαν σκεφτεί τέτοια κάθοδο
στη χαράδρα της μνήμης.
Αλλά η πραγματικότητα είχε γεννηθεί.
Μπορούσε όντως η έξυπνη πίστη να τα βάλει με τη βαρβαρότητα.
Δεν είχε έρθει το τέλος της Ανθρωπότητας, όπως έλεγαν οι περισσότεροι.
Η μειονότητα δεν είχε πεθάνει.
Η σπανιότητά της ήταν ανθεκτική κι είχε μέσα της τη δύναμη
του φωτός που σχίζει κάθε σκοτάδι.
Οι ήλιοι της νύχτας έλαμπαν.
Και το φωτονικό αβατάρ με τα άστρα στο στόμα
έλεγε την πρώτη προσευχή.
Είχε ελάχιστες λέξεις. Όταν τον άκουσε η Ανθρωπότητα
χαμογέλασε.
Ήταν η πρώτη φορά από τότε που είχε γεννηθεί.
Έτσι ξημέρωσε ο νέος κόσμος.