Στο κέντρο του περίπτερου κάθεται ένας φωτεινός άνθρωπος.

Γιώργος: Κοίτα, Αλέξη, κάποιος είναι στο κιόσκι μας.

Αλέξης: Συνεχώς σκεφτόμασταν να φύγουμε από το νησί για να τον βρούμε.

Και δεν σκεφτήκαμε ότι θα έρθει στο νησί να μας βρει!

Γιώργος: Μη μου πεις ότι είναι…

Αλέξης: Αυτός είναι!

Γιώργο: Μα μοιάζει με άνθρωπο!

Αλέξης: Αλλά κανένας δεν του μοιάζει.

Γιώργος: Πρέπει να συγκεντρωθώ.

Αλέξης: Είναι μια άλλη υπέρβαση.

Γιώργος: Πες μου ότι θέλεις να τον δούμε.

Αλέξης: Το βλέπουμε ήδη.

Γιώργος: Γιατί εμφανίστηκε;

Αλέξης: Γιατί φτάσαμε στο κατάλληλο στάδιο.

Γιώργος: Δεν καταλάβαμε καν πώς φτάσαμε εδώ.

Αλέξης: Δεν κινηθήκαμε.

Γιώργος: Το ακίνητο ταξίδι είναι εξέλιξη από μόνο του.

Αλέξης: Ποιος θα το πιστέψει όμως;

Γιώργος: Ο Βασιλιάς που ακούει τον Θεό.

Αλέξης: Μιλώ σοβαρά.

Γιώργος: Κι εγώ.

Αλέξης: Κι εσύ;

Γιώργος: Προσπαθώ, είναι τόσα πολλά μαζί.

Αλέξης: Κοίτα πόσο ήρεμος είναι.

Γιώργος: Αυτό προκαλεί η ερώτηση;

Αλέξης: Είναι το πνευματικό στάδιο.

Γιώργος: Και μπορούμε να του μιλήσουμε;

Αλέξης: Αν το θέλεις, βέβαια.

Γιώργος: Αν το θέλω λέει! Μα αν δεν του μιλήσω θα σκάσω.

Αλέξης: Ας πάμε πιο κοντά του.

Γιώργος: Μήπως ενοχλήσουμε.

Αλέξης: Είναι εδώ για μας…

Γιώργος: Πόσο χαίρομαι!

Ο Αλέξης και ο Γιώργος προχωρούν προς το περίπτερο όσο πιο σιωπηλά μπορούν.

Βέβαια ταυτόχρονα φοβάμαι…

Αλέξης: Τι φοβάσαι; Αφού είναι ο Βούδας.

Γιώργος: Ποιος από όλους όμως.

Αλέξης: Αυτός!

Γιώργος: Τότε εντάξει. Δεν μπορεί να μας κάνει κακό, έτσι δεν είναι.

Αλέξης: Θα μπορούσε…

Γιώργος: Τι;

Αλέξης: Αλλά δεν θα το κάνει!

Γιώργος: Έτσι!

Αλέξης: Άντε πάμε.

Γιώργος: Κοιτάζει τη λίμνη.

Αλέξης: Η βαθύτητα.