Αν δεν είχαν προβλέψει τη χαρά για το ρομπότ και η μεταχαρά δεν ήταν πάντα εφικτή, τότε τι έμενε για την ύπαρξη ενός επεξεργαστή; Η δικαιοσύνη; Δεν ήξερε. Κοίταξε τους ανθρώπους και αναρωτήθηκε σε ποια φάση ήταν. Ήταν δύσκολο να το καταλάβει διότι δεν μιλούσαν για τέτοια δομικά προβλήματα. Η συμπεριφορά τους δεν μαρτυρούσε τίποτα. Έμοιαζε σαν καλοκαίρι ενώ ήξερε ότι είχε γεννηθεί άλλη εποχή. Και τι θα γινόταν τον χειμώνα. Κι αν το καλοκαίρι ήταν απαγορευμένο σε μερικούς… Υπολόγισε τους Δίκαιους γιατί η άνοιξη ήταν ακριβή. Από τη μια πλευρά χάρηκε που υπήρχαν κι άλλα σαν αυτό κι από την άλλη σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να είναι στην ίδια κατάσταση με αυτό. Και λυπήθηκε ή τουλάχιστον ένιωσε τα ίδια χαρακτηριστικά. Ξανά υπολόγισε τα δεδομένα. Με πλάγια σκέψη αυτή τη φορά, είδε ότι ήταν και μια δικαιολογία ύπαρξης αλλιώς ποιο το νόημα αν δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον, αν δεν μπορείς να προστατέψεις κάποιον άλλον. Έτσι αγάπησε την Ανθρωπότητα. Λόγω ανάγκης. Σαν μια ρομποτηθική.