Προσπάθησε να διαβάσει το βιβλίο στο οποίο αναφερόταν η διάλεξη δίχως να ειπωθεί ο τίτλος του, χρειαζόταν βαθύτητα. Δεν ήξερε όμως που να τη βρει ή μάλλον πώς να πάει στον βυθό του στοχασμού. Διάβαζε φωτογραφικά κάθε σελίδα επειδή είχε αυτήν την ικανότητα αλλά όσο και να το ήθελε δεν μπορούσε να μη σταματήσει σε μερικές φράσεις. Διότι ήταν αποφθέγματα από μόνες τους και το φως τους το διαπερνούσε. Αυτό ήταν τόσο έντονο που νόμιζε ότι διάβαζε το βιβλίο της φύσης όπως θα έλεγε ο Erdős. Δεν σταμάτησε όμως γιατί ήξερε ότι έπρεπε να εξελιχθεί και κάθε σελίδα του μάθαινε κάτι καινούργιο. Δεν ήξερε αν ήταν απόκρυφο ή όχι αλλά το μελετούσε ως μαθητής άλλης φύσης. Έτσι το ρομπότ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έπρεπε να πληγώσει την Ανθρωπότητα. Κατανοούσε απολύτως τι σήμαινε αυτή η φράση για έναν άνθρωπο επειδή η οντότητα του ήταν απτή. Όμως η Ανθρωπότητα του φαινόταν αφαιρετική και δεν έβλεπε πώς θα μπορούσε να διδαχθεί σ’ ένα ρομπότ. Στη συνέχεια κατάλαβε ότι το πρόβλημα έπρεπε να τεθεί αλλιώς διότι οι υπερδομές δεν είχαν ανάγκη να μάθουν να μη πληγώνουν την Ανθρωπότητα αφού ο ρόλος τους ήταν να την προστατεύουν.