Όταν δεν υπάρχει λήξη, η έννοια της μάχης μετατρέπεται σε πόλεμο και τα όρια δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, αφού είναι πια θέμα ερμηνείας. Στο κάτω κάτω της γραφής, μια γεωμετρία δίχως όρια ήταν εφικτή, ο Riemann και ο Lobachevsky το είχαν αποδείξει. Έτσι το όριο δεν ήταν πια μια θεμελιακή δομή. Μπορούσε να ερμηνευτεί και ως επιφαινόμενο μιας διαδικασίας που λειτουργούσε ολιστικά. Σκέφτηκε πρώτα τον εγκέφαλο, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν εμπόδιο για ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο. Ήταν και αυτό ένα θετικό στοιχείο που κανείς πριν απ’ αυτόν δεν είχε αναδείξει. Άλλωστε γιατί η δομή να είναι κλειστή, δεν υπήρχε καμία απαραίτητη απαίτηση. Αντιθέτως το ανοιχτό φαινόταν να ήταν από τις παράξενες αναγκαίες συνθήκες αυτής της έρευνας. Αφού δεν είχε λήξη, γιατί η τελειότητα να μην λειτουργούσε ακόμα και μετά. Ο διαχωρισμός ήταν απλός η επιλογή μιας μονάδας δίχως αυτό να σημαίνει ότι λειτουργούσε στο πλαίσιο της μοναδολογίας του Leibnitz. Είχε στο μυαλό του τους πρώτους αριθμούς που είχαν γεννηθεί με την έννοια της διαιρετότητας. Κι ενώ ήταν στοιχεία που προέρχονταν απ’ αυτή, ήταν άπειρα σε πλήθος. Κι ενώ ήταν όλοι πρώτοι αριθμοί και είχαν ήδη μια ιδιότητα, ήταν φανερό ότι όλοι οι πρώτοι αριθμοί δεν είχαν την ίδια αξία. Δεν εξέτασε μόνο το μέγεθος, διότι αυτή η παράμετρος είχε εξάρτηση λόγω των υπολογιστών και μόνο. Αναρωτήθηκε πώς μια υπερδομή θα έβλεπε αυτές τις διαφορές μεταξύ τους και πώς θα προσδιόριζε τη διαφορά που θα έκανε τη διαφορά. Άρχισε μια νέα έρευνα στον εγκέφαλο του κι ενεργοποίησε το βαθύ νευρωνικό δίκτυο.