Μια χούφτα ανδρών σ’ ένα καΐκι διασχίζει τη νύχτα της θάλασσας μέσα στην απόλυτη σιωπή. Ακούγονται μόνο τα κουπιά που καρφώνουν τα κύματα μ’ ένα μοναδικό στόχο: τη ναυαρχίδα της βαρβαρότητας. Όμως αυτή παραμένει κρυφή, χαμένη μέσα στα κατάρτια που έμοιαζαν με δένδρα ενός σκοτεινού δάσους, διότι η σελήνη απουσίαζε.

Ναύτες: Πώς θα βρούμε τη ναυαρχίδα μέσα στη μαύρη θάλασσα;

Κανάρης: Θα μας φωτίσει ο Θεός.

Ναύτες: Τόσα χρόνια είμαστε μόνοι.

Κανάρης: Τώρα όμως είμαστε μαζί του.

Ναύτες: Και τι θα αλλάξει μ’ αυτό;

Κανάρης: Θα γίνει το αδύνατο.

Ναύτες: Έχασες τα λογικά σου;

Κανάρης: Σήμερα θα πεθάνουμε…

Ναύτες: Μόνο έτσι θα είμαστε ελεύθεροι.

Κανάρης: Αλλά θα πάρουμε μαζί μας στον Άδη πολλούς βάρβαρους που καταπατούν

την πατρίδα μας.

Ναύτες: Μόνο που η νύχτα τους κρύβει.

Κανάρης: Εμάς κρύβει η νύχτα, όχι τις σκιές.

Ναύτες: Και ποιος θα μας δείξει το στόχο;

Κανάρης: Ο ίδιος ο φόβος τους.

Ναύτες: Δεν είναι ατρόμητοι λοιπόν.

Κανάρης: Δεν έχουν στην καρδιά τους την αγάπη της πατρίδας.

Ναύτες: Είμαστε μόνο ένα φυτίλι.

Κανάρης: Έτσι ανάβουν τα μπουρλότα.

Εκείνη τη στιγμή η ναυαρχίδα απαντά με τρεις κανονιές στην ακτοφυλακή που εντόπισε ένα ύποπτο σκάφος.

Ναύτες: Μας εντόπισαν!

Κανάρης: Όχι! Μας έδειξαν τον στόχο! Και τρεις φορές μάλιστα. Εκεί θα πεθάνουμε.

Ναύτες: Ας ζήσουμε το θάνατο μας.

Κανάρης: Βάλτε όλη τη δύναμη σας στα κουπιά δίχως όμως ν’ ακουστούν.

Ναύτες: Ζητάς το αδύνατο, Κανάρη!

Κανάρης: Γι’ αυτό ήρθαμε εδώ!

Ναύτες: Μόνο εσύ μπορείς να βλαστημήσεις έτσι…

Κανάρης: Επειδή είμαι πιστός… Είναι μαζί μας…

Ναύτες: Ποιος;

Κανάρης: Αυτός που νίκησε και το θάνατο.

Ναύτες: Ξέρεις που μας πας;

Κανάρης: Με τον θάνατο μας, θα μπούμε στην ιστορία.

Ναύτες: Ας γίνει το θέλημα σου.

Κανάρης: Όταν θα γίνει, η καρδιά σας θα πλημμυρίσει χαρά.

Ναύτες: Κι εσύ;

Κανάρης: Με σας στο πλάι μου ήδη χαίρεται.

Ναύτες: Είσαι το πνεύμα του φωτός.

Κανάρης: Ας βυθίσουμε το φως μέσα στη σκιά.

Ναύτες: Όσο πιο βαθιά γίνεται.

Κανάρης: Για να κάψουμε τη βαρβαρότητα.

Ναύτες: Είμαστε έτοιμοι!

Κανάρης: Πυρ!