Με το ρολόι κουρδισμένο διανυσματικά, τα επαγωγικά νευρωνικά δίκτυα μάθαιναν όλο και περισσότερα στοιχεία που δεν ήταν απλά δεδομένα, αλλά πολύπλοκες δομές.
Η τροποποίηση της γραμμικότητας είχε άμεσα οφέλη.
Είχε νόημα άραγε να γενικευτεί η ιδέα;
Αυτό ήταν το ερώτημα που έθεσε
γιατί ήξερε ότι το διάνυσμα παρόλο που δεν ήταν γραμμικό
ήταν εγκλωβισμένο σε μια διάσταση.
Σκέφτηκε τον τανυστικό λογισμό.
Είχε κάνει ακόμα και υπερλογισμούς λόγω Γενικής Σχετικότητας.
Η δύναμη του τανυστή δεν είχε ανάγκη ν’ αποδειχτεί.
Το πρόβλημα ήταν πώς να ενσωματωθεί
δίχως να μετατρέψει τα ρολόγια σε σχέδια του Dali.
Ο ίδιος δεν είχε ρολόι γιατί ζούσε με τον Χρόνο
αλλά αναζητούσε τη χρονομετρία
με τους κόκκους της κλεψύδρας της άμμου.
Στο κάτω κάτω της γραφής
το διάνυσμα δεν ήταν παρά ένας τρόπος αποθήκευσης μνήμης
έτσι ο τανυστής θα άντεχε ακόμα περισσότερο.
Το πρόβλημα ήταν να μη μεγαλώσει επικίνδυνα το πλήθος των διανυσμάτων για να μην υπάρξει έκρηξη πολυπλοκότητας.
Μπορεί οι υπολογιστές να μην το άντεχαν ακόμα
αλλά οι υπερδομές θα το είχαν μέσα τους εκ φύσης
Αυτό είχε αποφασίσει για το μέλλον.