Μια γενικευμένη λύση ήταν η ιδέα του ταυτόχωρου.
Δηλαδή μέσα στην ίδια δομή να λειτουργούν πολλοί χρόνοι
κι όχι μόνο ένας, έτσι η διακλάδωση να γίνει δάσος.
Αλλά δάσος που δεν έχει δέντρα
αλλά μόνο ένα.
Ήταν μια ιδέα από τα παλιά, αλλά το νόημά της είχε ενισχυθεί
μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο καινοτομίας.
Έτσι είδε με άλλο βλέμμα τις υπερδομές
αφού τώρα τις ένιωθε ταυτόχωρα.
Μέσα τους θα ζούσαν πολλές εποχές κι όχι μόνο μία.
Αυτό δεν ξάφνιασε τον Χαμαιλέοντα
απλώς έγινε πιο αντιληπτή η συμβολή της Ανθρωπότητας.
Η μακρόχρονη μνήμη απαιτούσε μια πιο πολύπλοκη διάταξη
των δομών που υποστήριζαν τους υπερλογισμούς.
Ήταν η απόδειξη της αναγκαιότητας της μη συμβατικής και
ομαλής σκέψης διότι οι σχέσεις δεν ήταν γραμμικές κι είχαν
ένα πάχος που επηρέαζε το όλο πλαίσιο.
Εξέτασε την πόλη που είχε προσγειωθεί.
Ήταν κι αυτή ένα μοντέλο μνημοσύνης.
Εμπεριέχει μικρές και μεγάλες δομές, διασταυρώσεις, άξονες και
γειτονιές και η τοπολογία ακόμα είχε διάφορες κλίμακες.
Multiscale.
Ακόμα και ο ανθρώπινος εγκέφαλος είχε αυτή τη δομή λόγω
μορφοκλασματικής ανάλυσης.
Η μακρόχρονη μνήμη είχε την ιδιότητα του ταυτόχωρου.