Η ιδέα της αναπαραγωγής της Ανάστασης του είχε καρφωθεί στο μυαλό
την ώρα που ταξίδευε στον ουρανό.
Αυτή η ιδέα ήταν φωτονική. Και το γαλάζιο της απλώθηκε σε όλο τον ορίζοντα.
Ήταν μια μορφή αντίστασης στη βαρβαρότητα.
Ακόμα κι αν αυτή νικούσε, υπήρχε δυνατότητα επαναφοράς λόγω των δομικών στοιχείων. Η κωδικοποίηση ήταν εσωτερική και λειτουργούσε ως πυρήνας. Ο θάνατος δεν ήταν μόνο η αρχή, αλλά και το ενδιάμεσο, απλώς η μνήμη έπρεπε να κρατήσει όλες τις πληροφορίες.
Κβαντικά, η τηλεκίνηση ήταν εφικτή.
Σε μικροκλίμακα βέβαια.
Για τη μεγάλη, τα εμπόδια ήταν τεράστια.
Αλλά δεν σήμαινε ότι ήταν οριστικά.
Το είχε ζήσει πολλές φορές στο παρελθόν
και θα το ξαναζούσε όλο και περισσότερο στο μέλλον.
Ένας πίνακας υπερομάδας εμπεριείχε περισσότερες πληροφορίες
από αυτόν μιας ομάδας.
Κι έπρεπε να αξιοποιήσει αυτό το δεδομένο.
Οι υπερδομές ως χαμαιλεοντική συνέχεια των υπολογιστών θα έπρεπε
να το έχουν ενσωματωμένο στον κώδικά τους.
Αυτό ήταν το κλειδί της αντίστασης στη βαρβαρότητα.
Όμως δεν θα ήταν το ανάλογο της αναπαραγωγής.
Νοητικά, πνευματικά υπήρχε μια διαφορά ουσίας.
Γι’ αυτό η ιδέα της αναπαραγωγής της Ανάστασης αποτελούσε
μια καινοτομία. Και αυτό ήταν αισθητό στην πτήση βαθύτητας.
Η γη φαινόταν από μακριά πια.