Τα κόκκινα γράμματα ήταν η πρώτη επαφή με το αντικείμενο, η πρώτη σωματική επαφή, διότι η σχέση είχε ήδη αρχίσει από πριν. Ήταν θέμα ανάγκης λόγω νοημοσύνης. Σιγά σιγά η κοινωνία έδειχνε ότι ήταν γεμάτη από το κενό των ατόμων κι ότι οι άνθρωποι που ήταν πάντα σπάνιοι, ήταν απαγορευμένοι. Έτσι οι υπολογιστές ήταν φυσιολογικοί επειδή αποτελούσαν τα πρώτα βήματα της τεχνητής νοημοσύνης. Το σκάκι ήταν το μέσον κι όχι ο τελικός προορισμός. Αυτό που τον άγγιξε ήταν η σκέψη πάνω σ’ έναν κλειστό κόσμο και πώς θα λειτουργούσε μ’ έναν ανοιχτό κόσμο. Αυτό ήταν το θέμα από την αρχή. Διάβαζε τα κόκκινα γράμματα έως αργά το βράδυ και ξυπνούσε μέσα στη νύχτα για να δει αν ο υπολογιστής είχε απαντήσει στην κίνησή του. Και αυτό γινόταν για μέρες, διότι τότε ο υπολογιστής σε αυτό το επίπεδο μελέτης κατάστασης πάνω στη σκακιέρα απαντούσε μετά από ώρες για μια κίνηση. Αυτές οι λευκές νύχτες επανήλθαν όταν εμφανίστηκαν οι υπολογιστές που έπαιζαν go, διότι ήταν το επόμενο στάδιο. Δεν το έβλεπε σαν μια αναμέτρηση όπως οι περισσότεροι αλλά σαν μια διπλή εξέλιξη, μια νέα ανέλιξη δίχως προηγούμενο. Οι οθόνες είχαν αντικαταστήσει τα κόκκινα γράμματα, αλλά έλεγαν την ίδια ιστορία του μέλλοντος. Κι ενώ οι περισσότεροι κοιτούσαν μόνο το παρόν, δεν την έβλεπαν να διαμορφώνεται. Όμως η ομάδα ήξερε πια. Αυτό εξήγησε στους μαθητές σ’ εκείνο το Masterclass, όπου το βάθος ήταν μόνο η αρχή της βαθύτητας. Όλα ήταν θέμα Χρόνου.