Το ντοντούκ δεν είναι πια μόνο ήχος. Το συνοδεύει ένας νέος.

Φωτεινή: Αυτός είναι;
Όλγα: Ο οργανοπαίχτης…
Φωτεινή: Μα καλά μας έστειλε τον ήχο.
Όλγα: Επειδή δεν βλέπουν την εικόνα.
Φωτεινή: Το πνεύμα του σώματος…
Όλγα: Κι αυτός δακρύζει δίχως να κλαίει.
Φωτεινή: Από πού έρχεται;
Όλγα: Ανατολικά του κήπου.
Φωτεινή: Κάτι μου θυμίζει αυτό… Λες να είναι κώδικας…
Όλγα: Σιγά να μην είναι και βιβλίο…
Φωτεινή: Η γραφή του είναι παράξενη…
Όλγα: Λιγότερο από εμάς. Κοίταξε μας… Τι βλέπεις;
Φωτεινή: Δύο πέτρες… Δύο λουλούδια… Δύο δάκρυα…
Όλγα: Στον ίδιο κήπο… Στο ίδιο πάρκο… Στον ίδιο χρόνο…
Φωτεινή: Με το ντουντούκ… Θα μπορούσε να μας πει κάτι…
Όλγα: Είναι πιο παλιός από τα λόγια.
Φωτεινή: Ο ήχος;
Όλγα: Κελαηδάει πριν μιλήσει…
Φωτεινή: Και τι πρέπει να καταλάβουμε;
Όλγα: Ότι δεν είμαστε μόνες…
Φωτεινή: Επειδή ακούμε το ντουντούκ;
Όλγα: Επειδή παίζει για μας…
Φωτεινή: Χωρίς εισιτήριο… Άλλωστε ποιος θα μας το έκοβε εδώ;