Όταν μελετούμε ένα ιστορικό γεγονός μέσω της στρατηγικής στο πλαίσιο της Έξυπνης Παιδείας, αναλύουμε τις διακλαδώσεις της γεγονολογίας για να εντοπιστούν τα κλαδιά που είναι ριζικά και τα κλαδιά που είναι τερματικά, έτσι ώστε να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα ενός συμπλέγματος καταστάσεων που οδήγησαν σε ένα ειδικό γεγονός. Με άλλα λόγια και πιο μαθηματικά εξετάζουμε την πολλαπλότητα που εφάπτεται στον πυρήνα της ολότητας και συνθέτουμε μέσω του άτλαντα ή στις πιο δύσκολες περιπτώσεις μέσω της μεθοδολογίας του Grothendieck, τον κόμβο που δημιούργησε το γεγονός. Επίσης με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε μια γραμμική ανάλυση του χρόνου, αφού τον εφοδιάζουμε με μια δομή που είναι και πολυκλαδική και διακλαδική. Έτσι εντοπίζουμε και ακολουθίες που σημαδεύουν το γεγονός με το στίγμα τους, ενώ κλασικά θα χανόταν μέσα στη λήθη της κοινωνίας. Αν εφαρμόσουμε παραδείγματος χάρη αυτή τη μεθοδολογία στη γέννηση και τα πρώτα βήματα της Χούντας με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, θα αντιληφθούμε ότι έχουμε ένα ριζικό κλαδί με την Αποστασία του 1965, ενώ έχουμε ένα τερματικό κλαδί με το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου του 1967. Το πρώτο λειτούργησε ως γεννήτορας, ενώ το δεύτερο δημιούργησε με το τέλος του μια ουρά. Δηλαδή το πρώτο ήταν ουσιαστικά το υπόβαθρο και το δεύτερο επέτρεψε με την αποτυχία του την ισχυροποίηση μιας κατάστασης που οδήγησε στην επταετία της δικτατορίας. Και βλέπουμε τη διαφορά του υπόβαθρου ως πρόσχημα με την προσπάθεια ανατροπής ως έλλειψη στρατηγήματος.