Μετά από έναν αιώνα μπορούμε να εξετάσουμε χρονοστρατηγικά την Συνθήκη του Νεϊγύ που υπέγραψαν στις 27 Νοεμβρίου 1919 οι Σύμμαχοι με τη Βουλγαρία που συνεργάστηκε με τη Γερμανία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, η Βουλγαρία συνεχίζει τα σχέδια που είχε μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, και πολεμάει στο πλάι της Γερμανίας από το 1915 έως την Ανακωχή στις 29 Σεπτεμβρίου 1918. Με τη Συνθήκη του Νεϊγύ, η Βουλγαρία δεν αναγκάζεται μόνο να πληρώσει τους Συμμάχους αλλά πρέπει να επιστρέψει σε άλλες χώρες τα εδάφη που είχε αρπάξει μετά το 1915 αλλά και να παραδώσει εδάφη που είχε αποκτήσει πριν το 1913. Πιο συγκεκριμένα επιστρέφει τη Δοβρουτσά στη Ρουμανία και τα σύνορά τους επανέρχονται στο πλαίσιο της Συνθήκης Βουκουρεστίου του 1913. Επιστρέφει στη Σερβία τη Στρώμνιτσα, τη Μποσίλεγκραντ, τη Τσάριμπροντ και άλλες στρατηγικές εδαφικές λωρίδες και βέβαια επιστρέφει στην Ελλάδα τη Δυτική Θράκη αλλά παίρνει ένα κομματάκι από την ευρωπαϊκή Τουρκία που είναι ένα άλλο κατεχόμενο μέρος. Δυτικά το ενδιαφέρον είναι ότι χάνει τα εδάφη της και τα δίνει στην Σερβία που αναγκάζεται να αναγνωρίσει και όχι σε κάποιο άλλο κράτος στην περιοχή. Έτσι βλέπουμε και τον ρόλο της Βουλγαρίας εκείνη την εποχή μεταξύ Βαλκανίων και Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.