Για τα ανοίγματα κοιτάζετε αν είναι πόρτες, αν είναι ισχυρά τα ανοίγματα, θέλω να καταλάβετε το εξής. Όταν μπαίνουμε σ’ ένα κάστρο ή το φτιάχνουμε το κάστρο, είναι για να καθυστερήσουμε να πεθάνουμε. Δηλαδή, ξέρεις ότι μπαίνεις σε τάφο και το θέμα είναι η διάρκεια. Θα μου πείτε, θεωρητικά είναι το ίδιο με τη ζωή. Απ’ τη στιγμή που γεννιέσαι ξέρεις ότι θα πεθάνεις. Και λες, να μην το πάρουμε με βραδύτητα; Βιάζεται κανένας; Άρα πρέπει να σκέφτεστε σε βάθος χρόνου, δηλαδή οποιονδήποτε τοίχο βλέπετε, λες αν αυτός χτυπιέται, πόση ώρα θα καθίσει; Γιατί συνήθως στα σπίτια που μένουμε, μη μιλάτε για ώρα. Λοιπόν επειδή έχουμε από όλα εδώ, αρχιτέκτονες, εργοτάξια, το είδατε με τις φωνές και μηχανικούς, είναι φτιαγμένο για να μείνει. Άρα το βέλτιστο ποιο είναι. Είναι να πεθάνεις μετά τους άλλους. Δηλαδή έρχονται για πολιορκία, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το πάρουν και εσύ πρέπει να σκεφτείς ότι θα είσαι εδώ ακόμα και μετά. Μετά όμως σε ποια κατάσταση. Άρα άμα πραγματικά σκέφτεστε πολιορκητικά, πρέπει να σκεφτείτε σε ποια φάση είναι το κάστρο, εφόσον έχει υποστεί πολιορκία. Που σημαίνει ότι πριν την πρώτη πολιορκία πρέπει να κοιτάξετε ποια είναι τα αδύναμα σημεία, τα οποία θα είναι πολύ πιο ευάλωτα στη συνέχεια. Αν το κάνουν σε δύο φάσεις. Γιατί, όπως ξέρετε, μια πολιορκία δεν γίνεται μετωπικά, προσπαθούν να χτυπήσουν λίγο, βλέπουν πού υπάρχουν αδυναμίες, βλέπουν αν οι φύλακες δεν έχουν αποτελεσματικότητα, θα ξαναχτυπήσουν στο ίδιο σημείο. Είναι καλό να μετακινείτε τους φύλακες. Μην αφήνετε τους ίδιους στα ίδια πόστα. Είναι ακριβώς το αντίθετο που κάνουμε στην κλασική ζωή. Κλασική ζωή, εξειδίκευση, είσαι καλός, θα μείνεις εκεί. Κλασική ζωή για εξειδίκευση είναι ότι θα είσαι νεκρός εκεί που εξειδικεύτηκες. Πρέπει να ξέρεις λίγο από όλα, για ποιο λόγο. Γιατί άμα έχεις βάλει τον Ιωάννη στη γωνία και πεθάνει ο Ιωάννης, πρέπει κάποιος να πάει. Αν αυτός ο κάποιος δεν έχει πάει ποτέ στη γωνία, λέει εγώ τι κάνω τώρα εδώ; Άρα πρέπει να σκεφτείτε ότι όλος ο χώρος αυτός πρέπει να είναι οικείος. Μία από τις ασκήσεις που θα έβαζα τότε στους δικούς μου, είναι να περιφέρονται εδώ με κλειστά τα μάτια. Θα μου πείτε, είναι πολύ ακραίο, να ξέρετε ότι οι πολιορκίες δεν γίνονται εντελώς μες στον ήλιο κ.τ.λ. και βλέπουμε τα πάντα, άρα λίγο ομίχλη να έχεις, λίγο βράδυ, δεν ξέρεις από πού να αμυνθείς. Άμα ξέρεις πραγματικά τον χώρο σου, θυμάστε τη μαθήτριά μου την Άννα-Μαρία στην Τήνο που είναι τυφλή, οι ξένοι που ήταν στο ξενοδοχείο της, δεν καταλάβαιναν ότι ήταν τυφλή. Άρα το πρώτο σοκ που έπαθε κάποιος είναι όταν της ζήτησε να του κάνει ελληνικό καφέ. Λέει, ελληνικό καφέ δεν κάνω. Αυτός το πήρε στραβά. Λέει, κάνω μόνο γαλλικό. Λέει, γιατί κάνετε μόνο γαλλικό; Γιατί είμαι τυφλή. Τώρα φανταστείτε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι μια εβδομάδα στο ξενοδοχείο και τη βλέπει να περπατάει παντού. Λέει από πότε είστε τυφλή; Και λέει, έχει κάμποσα χρόνια, τέλος πάντων, γιατί είχε πάθει ένα θέμα. Άρα είναι απλώς ότι επειδή ο ελληνικός καφές ανεβαίνει και κατεβαίνει, αυτή δεν μπορεί να ελέγξει το ύψος, ενώ με το άλλο, το βάζει να ζεσταθεί και γίνεται. Βλέπει τώρα μια εξήγηση. Ο άλλος έπαθε σοκ και νόμιζε ότι είχε φάει μια σπόντα και μετά, όταν την ξανακοίταξε, κατάλαβε ότι πήγαινε πολύ εύκολα εκεί που ήξερε. Άρα επειδή εγώ το έζησα στη συνέχεια μ’ ένα άλλο τρόπο, είναι ότι μας έκανε ξενάγηση. Άρα ήμασταν τώρα στο αυτοκίνητο με τον οδηγό, εδώ, αυτή πίσω, η Βίκη και μας κάνει ξενάγηση. Είμαστε μες στο αυτοκίνητο και λέει εδώ θα δείτε αυτό, μετά θα δείτε αυτό. Σε κάποια φάση ο οδηγός σταματάει γιατί ήταν από την Τήνο και λέει, εσύ είσαι τυφλή; Και αυτή θυμόταν όλα αυτά που είχε ζήσει με το μηχανάκι της και από τον θόρυβο του αυτοκινήτου ήξερε πού ήμασταν. Αυτή η Άννα-Μαρία θα ήταν πολύ καλή για κάστρο. Άρα πρέπει να καταλάβετε ότι άμα εσείς νιώθετε μέσα στο κάστρο ότι μπορεί να μετακινηθείτε ακόμα και με κλειστά τα μάτια, παρόλο που βλέπετε πόσο εύκολο είναι το έδαφος, τότε, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, εσείς βλέπετε, ο εχθρός δεν βλέπει. Έτσι για να περπατάτε καλύτερα.