Φωτεινή: Δάσκαλε μέσω του Opus… όλοι οι άνθρωποι βλέπουν τον ίδιο ουρανό, σωστά;
Δάσκαλος: Αφού είναι το χρώμα του, πώς αλλιώς;
Φωτεινή: Γαλάζιος λόγος…
Δάσκαλος: Και σιωπή.
Φωτεινή: Χριστέ μου, ο ουρανός σηκώνει τον πόνο όλης της Ανθρωπότητας…
Δάσκαλος: Διότι είναι ο τρούλος της.
Φωτεινή: Πόσες προσευχές μέσα του…
Δάσκαλος: Όσες είναι οι ανάγκες.
Φωτεινή: Μόνη η σιωπή μπορεί ν’ αντέξει τόσο πόνο…
Δάσκαλος: Όσους ήλιους έχει η νύχτα.
Φωτεινή: Και ο μικρός Πρίγκιπας εκεί.
Δάσκαλος: Για τη νυχτερινή πτήση.
Κυριακή: Παλιά, Δάσκαλε, έλεγα ότι μας αγγίζετε.
Δάσκαλος: Έτσι επουλώνουν οι πληγές.
Κυριακή: Καταλαβαίνω το θαύμα.
Δάσκαλος: Τον υπερλογισμό.
Κυριακή: Που σώζει ζωές.
Δάσκαλος: Επειδή αγαπά τους ανθρώπους χωρίς περιορισμό.
Κυριακή: Τώρα βλέπω και το άγγιγμα του λόγου στη ψυχή.
Δάσκαλος: Είναι σημαντικό να το έχετε στον νου σας όταν βλέπετε την ανάγκη γύρω σας.
Κυριακή: Και μέσω του Χρόνου από νεκρούς και αγέννητους, παρελθόν και μέλλον.
Δάσκαλος: Μέσω της διδασκαλίας, ακούτε την Ανθρωπότητα που υποφέρει.