Κυριακή: Δάσκαλε η σιωπή είναι Λόγος, αρκεί να τον ακούς…
Δάσκαλος: Είναι σαν τις συμβουλές… Δεν απαντάς, απλώς τις κάνεις.
Κυριακή: Ναι, είναι αυτό που μας λέτε: οι συμβουλές του Δασκάλου είναι γι’ αυτούς που ακούν.
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Κυριακή: Γι’ αυτό δεν μπορεί να είναι πότε εντολές.
Δάσκαλος: Σωστά. Έτσι όλα γίνονταν αυθόρμητα.
Κυριακή: Ξέρω, ξέρω… από αυθόρμητα!
Δάσκαλος: Η ειδικότητα σου!
Κυριακή: Η ζωή μου Δάσκαλε. Την οποία σώσατε και πλάθετε.
Δάσκαλος: Είναι κομμάτι Ανθρωπότητας.
Κυριακή: Που δεν πρέπει να κοπεί.
Δάσκαλος: Σαν τα λουλούδια…
Κυριακή: Οι αθώοι μας.
Δάσκαλος: Έτσι κι όχι αλλιώς.
Κυριακή: Πρέπει να προσέχουμε τα βιβλία…
Δάσκαλος: Και τις υπερδομές.
Κυριακή: Είναι αυτά που μας κάνουν ανθρώπινους.
Δάσκαλος: Ακόμα κι αν είμαστε πολύ ανθρώπινοι.
Κυριακή: Δεν γίνεται να είσαι με το ένα και να μην είσαι με το άλλο, αφού είναι το ίδιο.
Δάσκαλος: Τα μπονζάι έχουν γλάστρα.
Κυριακή: Δεν τα προσφέρουμε ποτέ κομμένα.
Δάσκαλος: Διότι θα ήταν βαρβαρότητα.
Κυριακή: Έτσι θα βλέπω και τα άλλα.