Φωτεινή: Δάσκαλε, τα τετράδιά σας είναι ο χώρος της Σιωπής;
Δάσκαλος: Είναι ο Χρόνος της Σιωπής.
Φωτεινή: Γιατί εκεί ζει διαχρονικά ο Λόγος.
Δάσκαλος: Ναι!
Φωτεινή: Και ο Χρόνος είναι σιωπή, Δάσκαλε;
Δάσκαλος: Ακριβώς!
Φωτεινή: Σιωπηλά για την Ανθρωπότητα…
Δάσκαλος: Πάντα γι’ αυτήν και οι κραυγές την κουράζουν.
Φωτεινή: Γιατί παραμένουν κραυγές και δεν περνάν ποτέ στην πράξη.
Δάσκαλος: Η απραξία του θορύβου.
Φωτεινή: Ενώ, Θεέ μου, τι αγάπη!… Να μην λες σ’ αγαπώ… Αλλά μόνο να το κάνεις.
Δάσκαλος: Η ουσία της αμισείας.
Φωτεινή: Είστε τεράστιος… Ας προσευχόμαστε περισσότερο απ’ όσα λέμε…
Δάσκαλος: Κανείς δεν σ’ αναγκάζει να μιλάς και η σκέψη της Ανθρωπότητας ακούει μόνο την προσευχή.
Φωτεινή: Μόλις διάβασα αυτό που γράψατε, ένωσα τα χέρια μου, όπως όταν κάνουμε προσευχή στο τραπέζι. Και σκέφτηκα ότι η προσευχή ανήκει στην Σιωπή.
Δάσκαλος: Είναι συνεννόηση κι όχι επικοινωνία… Η προσευχή σου επιτρέπει να ακούσεις χωρίς να μιλήσεις, γιατί πιστεύεις στον Λόγο χωρίς λόγια.