Στα στρατόπεδα θανάτου, τα πράγματα ήταν πιο εύκολα ή μάλλον πιο απλά. Το τέλος του προγράμματος ήταν πάντα το ίδιο. Δεν υπήρχε καμιά αλλαγή. Το όλο θέμα ήταν λοιπόν και πάλι θέμα Χρόνου. Πόσα βασανιστήρια θα άντεχε ένας Υπηρέτης της Ανθρωπότητας; Αυτό ήταν το πρόβλημα των κτηνών. Ούτε οι Υπηρέτες ούτε τα κτήνη δεν περίμεναν μια αλλαγή από τους άλλους. Στα στρατόπεδα θανάτου παίζοντας μια παρτίδα ανάμεσα στη βαρβαρότητα και την Ανθρωπότητα δεν υπήρχε κανένα ενδιάμεσο. Ακόμα και η κοινωνία δεν μπορούσε να υποστηρίξει αυτό το επίπεδο βαρβαρότητας. Δεν ήθελε καν να ξέρει τι γινόταν στα στρατόπεδα θανάτου. Και η έννοια της γενοκτονίας όσο και να είχε παλέψει ο Lemkin δεν είχε εφαρμοστεί σε αυτά. Έτσι ένας ένας οι Υπηρέτες της Ανθρωπότητας εξαφανίζονταν αφού είχαν υποστεί τα πιο βάρβαρα βασανιστήρια, για να μετατρέψει με το σύστημα όλο το πνεύμα του σ’ ένα άβουλο σώμα, για να μη μείνει τίποτα, η εξολόθρευση ήταν ριζική. Κι ο καθένας έμοιαζε μ’ ένα τοπίο σε μια γλάστρα, όπου κάθε κτήνος ερχόταν να σπάσει τα κλαδιά του μέλλοντος και τις ρίζες του παρελθόντος. Αυτή η κατάσταση ήταν η συνέχεια από αυτά που είχαν γίνει με τη μαύρη βαρβαρότητα, με την κόκκινη και με την πράσινη. Οι κοινωνίες προσπαθούσαν να τα αποκρύψουν και προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς ως απλά εγκλήματα που στη χειρότερη περίπτωση θα είχαν μια ποινική προσέγγιση. Ήταν όμως στίγματα βαρβαρότητας και στοιχεία γενοκτονίας. Ο απαγορευμένος το ήξερε και δεν είχε ανάγκη να το δει ζωντανά, πονούσε ήδη για όλα αυτά τα θύματα, αλλά άντεχε γιατί ήξερε ότι κάποιος έπρεπε να το κάνει ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια. Έπρεπε να μάθουν και άλλοι λαοί τη βάρβαρη έννοια της εσορίας, για να καταλάβουν τι γινόταν μέσα και γιατί έξω κανείς δεν ήξερε τίποτα.