Το χιόνι είχε απλωθεί παντού. Κι έδινε την εντύπωση ότι όλο το τοπίο είχε πια μόνο αυτό το χρώμα. Το ίδιο είχε γίνει με την άχρωμη βαρβαρότητα που είχε μπει σε κάθε σπίτι, λες κι η εισβολή της ήταν φυσιολογική. Σιγά σιγά το σύστημα παρουσίαζε την ύπαρξή του σαν τη μοναδική ευκαιρία που είχε η κοινωνία για να είναι ευτυχισμένη. Η κατοχή των κτηνών τα είχε καταφέρει. Αυτός που ήταν ανώμαλος ήταν αυτός που αντιστεκόταν. Ήταν η επιστροφή των ρινόκερων που είχαν πιάσει όλες τις καρέκλες. Είχαν αντικαταστήσει την απουσία με το κενό και είχαν ονομάσει αυτή τη διαδικασία πρόγραμμα. Ο υλισμός που είχε ξεχάσει τη διαλεκτική είχε ως θεμέλιο το κενό. Κι ο μηδενισμός ήταν πια η κυρίαρχη ιδεολογία. Είχαν σκοτώσει την ιστορία για να γράψουν το παρόν τους. Κι ήταν παρόντες μέσα στο κενό. Έτσι, το άτοπο ήταν πια σύστημα ορθολογικό κι όχι παράλογο. Έτσι, ήταν δύσκολο να δει κάποιος ένα φως σ’ αυτήν την κατάσταση. Η κατοχή των κτηνών ήταν παντοδύναμη. Υπήρχαν, όμως, και άνθρωποι. Το σύστημα δεν ήταν ούτε πλήρες, ούτε τέλειο. Τότε αποφάσισε να κατασκευάσει στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν τα ονόμασε έτσι στην αρχή. Μιλούσε μόνο για εργασία. Είχε βρει, λοιπόν, έναν παράλογο τρόπο να προσφέρει εργασίες, αφού ήταν υποχρεωτικές. Κανένας δεν θα ήταν άνεργος, όλοι θα δούλευαν. Για το σύστημα, βέβαια, με μια μόνο αμοιβή: το δικαίωμα ζωής, όσο μετέωρο και να ήταν αυτό, αφού υπήρχε μια απόλυτη εξάρτηση με τα θέλω του συστήματος. Η εσορία εξελίχτηκε. Τώρα οι άνθρωποι πήγαιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να διορθωθεί η συμπεριφορά τους. Αυτή ήταν η ύλη του προγράμματος και κανείς δεν είχε δικαίωμα να είναι εκτός ύλης. Όμως, όταν έπιαναν Υπηρέτες της Ανθρωπότητας τους έστελναν κατευθείαν στα στρατόπεδα εξολόθρευσης, αφού μόνο ο θάνατος μπορούσε να τους διορθώσει.