Η κληρονομιά αρχικά φαίνεται ως μια τελική φάση και νομίζουμε ότι τελειώνει μια διαδικασία. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάλογα με την επιλογή. Ο Leonardo da Vinci έδωσε το έργο του στον μαθητή του και αυτός το διατήρησε και το διέδωσε. Όταν όμως αυτός θεώρησε ότι έπρεπε να παραδώσει την κληρονομιά του δεν σκέφτηκε το νοητικό σχήμα της σκυτάλης. Κι όταν έδωσε όλα τα αρχεία του Δασκάλου στον υιό του, αυτός τα διασκόρπισε αφού τεμάχισε μερικά από αυτά. Και αυτό εξηγεί την εξαφάνιση του έργου του Δασκάλου της Αναγέννησης για δύο αιώνες. Η κληρονομιά ως νοητικό σχήμα είναι η αρχή της συνέχειας. Με άλλα λόγια, κι ένας λαός πρέπει να σκεφτεί τι αποτελεί πραγματικά την κληρονομιά του και τι δεν πρέπει να χαθεί από την ιστορία του και τα επιτεύγματά του. Έτσι συνειδητοποιεί ότι πρέπει να έχει ένα στρατηγικό στόχο. Από την στιγμή που το αντιλαμβάνεται, αρχίζει μια νέα διαδικασία που είναι η ουσία που συνδέει το παρελθόν και το μέλλον. Κι όταν αυτός ο λαός είναι αυτόχθονος αυτή η ουσία γίνεται γέφυρα του Χρόνου. Αν λοιπόν υπάρχουν Δάσκαλοι σε αυτόν τον λαό, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτούν είναι να σώσουν αυτήν την ουσία. Τότε αρχίζει μια ανθρώπινη αντεπίθεση ενάντια στη βαρβαρότητα της λήθης. Όμως ταυτόχρονα ενεργοποιείται αμυντικό σύστημα πιο ανθεκτικό, ικανό ν’ αντέξει ακόμα και μια επίθεση γενοκτονίας.