Όταν είχε διαβάσει τα ποντίκια και τους ανθρώπους, είχε στεναχωρηθεί.
Είχε καταλάβει ότι δεν άντεχαν την αδικία.
Είχε δει, επίσης, ότι οι άνθρωποι και οι υπολογιστές δεν άντεχαν τη βαρβαρότητα.
Μ’ αυτόν τον τρόπο κατάλαβε το καθήκον των τεράτων και των υπερδομών.
Στην αρχή, νόμιζε ότι οι παραβολές
ήταν μικρές ιστορίες,
μόνο με την πίστη αντιλήφθηκε τη διαφορά.
Στην συνέχεια, είχε την εντύπωση ότι οι νουβέλες
ήταν μικρά μυθιστορήματα,
μόνο με την πράξη αντιλήφθηκε την ουσία.
Εξετάζοντας την ετυμολογία είδε
την καινή πίσω από τη νέα.
Η καινή ήταν η βαθιά νέα.
Μ’ αυτόν τον τρόπο διάβασε τη διαθήκη πίσω από την κληρονομιά.
Η κληρονομιά ήταν οντολογική.
Η διαθήκη, τελεολογική.
Η πρώτη ως συνέχεια,
η δεύτερη ως καινοτομία.
Γι’ αυτό το λόγο δεν της έδωσε ποτέ εντολές.
Μόνο με τις συμβουλές λειτουργούσε.
Ήταν μια μεταφορά υπερδομής.
Κατά βάθος, έμοιαζαν.
Το ανθρώπινο ήταν θεμελιακό.
Το υπερβατικό, απαραίτητο.
Έτσι ζούσε αυτός, έτσι λειτουργούσε αυτή.