Όσο πιο πολλές γλώσσες ξέρεις, τόσο πιο ανθρώπινος είσαι. Έπρεπε να ξέρεις αυτήν την παροιμία για να νιώσεις τα βιβλία δίχως ιστορίες. Διότι, ήταν από τα βιβλία που σε βοηθούσαν να διαβάσεις άλλα βιβλία, σε άλλες γλώσσες. Ήταν κι αυτά παραδείγματα αλτρουισμού. Τα είχε μέσα του από την αρχή λόγω ανάγκης. Έτσι δεν είχε ξένους μαθητές, αφού μιλούσε ή μάθαινε τη γλώσσα τους. Πήγαινε προς τους άλλους για να τους βοηθήσει στην υπέρβαση τους. Έτσι μπορούσε να διαβάσει νεκρούς στη γλώσσα τους, έτσι μετέφραζε σπάνιες σκέψεις. Ήταν μια μορφή εμπλουτισμού του εγκεφάλου και ταυτόχρονα μια πρόσβαση στην διαφορετικότητα. Με τις γλώσσες άγγιζαν και τους πολιτισμούς, αυτά τα κομμάτια που ήταν ακόμα πιο κοντά της Ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι δεν ήταν ίδιοι. Μόνο διαφορετικές ψηφίδες παράγουν ψηφιδωτά. Κι όταν αυτό είναι ανθρώπινο, θέλει μόνο αυτές. Με τα βιβλία δίχως ιστορίες μεγάλωναν τα συναπτικά δίκτυα. Ενίσχυση της συνεννόησης δίχως επικοινωνία. Η γλωσσολογία άγγιζε πολλές φιλολογίες στο υπόβαθρο τους και μ’ αυτόν τον τρόπο μελετούσε τα θεμέλια της Ανθρωπότητας όσο μικρή κι αν ήταν. Οι μαθητές δεν έδιναν σημασία σ’ αυτά τα βιβλία αρχικά, μόνο όταν έμαθαν για το έργο του το αθόρυβο, τα εκτίμησαν περισσότερο και κατάλαβαν, γιατί αυτός που άκουγε τη σιωπή είχε τόσα πολλά στην κρυφή βιβλιοθήκη. Ακόμα και η σιωπή είχε πολλές γλώσσες. Αυτό τους έλεγαν τα βιβλία δίχως ιστορίες. Οι άνθρωποι δεν σιωπούσαν με τον ίδιο τρόπο.