Ένα βιβλίο μόνο του κινδυνεύει. Δεν είναι στον φυσικό του χώρο και μόνο του επιβιώνει μόνο και δεν ζει. Έτσι όταν κάποιος αγοράζει ένα βιβλίο, αγοράζει ένα σκλάβο όσο δεν το βάζει σε μια βιβλιοθήκη. Ενώ το βιβλιοπωλείο είναι παζάρι. Το βιβλίο αρχίζει λοιπόν τη ζωή του χωρίς βιβλιοθήκη. Και στη συνέχεια περιμένει ως αθώος να βρεθεί ένας Δίκαιος να το βάλει στη θέση του πριν το εντοπίσει η βαρβαρότητα και το κάψει. Με αυτήν την έννοια ο άνθρωπος έχει την ευθύνη του. Δίχως βιβλιοθήκη, το βιβλίο θυμάται την ιστορία του χωρίς όμως να ξέρει αν έχει μέλλον. Στα Ελληνικά το βιβλίο είχε πηγή τη Βίβλο. Και δεν είναι τυχαίο που το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε ήταν η Βίβλος. Στα Λατινικά, η ρίζα ήταν η ελευθερία. Έτσι ένα βιβλίο είχε ως θεμελιακά στοιχεία το ιερό και την ελευθερία. Ποιος το θυμόταν όμως; Και ποιος να φανταστεί την άμεση σχέση με την Ανθρωπότητα και τον Χρόνο; Εκτός αν ο ίδιος πίστευε σε αυτά τα θεμέλια. Εκτός αν ο ίδιος ήταν Υπηρέτης της Ανθρωπότητας κι αν είχε αποφασίσει να είναι με τον Χρόνο. Με άλλα λόγια, αυτός που είναι ικανός να ακούσει τη σιωπή του βιβλίου που ζητά να βρει τη βιβλιοθήκη του, όχι όμως σαν ένα κοιμητήριο με τάφους, σαν ένα κήπο ομορφιάς όπου το βιβλίο είναι λουλούδι, ζωντανό κι όχι κομμένο, όχι μελλοθάνατο. Αυτό ήθελε να διδάξει στους μαθητές, όχι γιατί ήταν μόνο σημαντικό, αλλά απλά διότι ήταν αλήθεια της Ανθρωπότητας.