Αυτό το ξενοδοχείο δεν υπήρξε ποτέ. Είχε φτάσει μόνο στο επίπεδο του αρχικού σχεδιασμού εκεί όπου ο αρχιτέκτονας βάζει ακόμα τον ποιητικό του λόγο, εκεί όπου η τέχνη δεν είχε βάλει ακόμα τα τεχνικά στοιχεία για να ενισχύσει την αρχική δομή. Κατά συνέπεια δεν είχε νόημα εκτός αν ήμασταν σε μία μορφή ασυνείδητης συνείδησης. Δεν ήταν όνειρο, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Ούτε το πλαίσιο μιας θεωρητικής προβολής. Έμοιαζε περισσότερο με υπέρβαση και καθήκον. Ήμασταν σε μια ενισχυμένη μνήμη που δημιουργούσε ένα σύμπαν με όλα τα δομικά στοιχεία του ξενοδοχείου του Gaudi. Ήταν ένα υπερδομικό δώρο. Το ταξίδι είχε ξεκινήσει μ’ εκείνο το βιβλίο που είχε διαβάσει για τον ισπανό αρχιτέκτονα. Στην συνέχεια, είχαμε μελετήσει αυτές τις δομές με μαθηματικό τρόπο. Μάλιστα είχαμε σχεδιάσει και παραλλαγές για να εξετάσουμε τις στατικές αντοχές αλλά και την ανθεκτικότητα του όλου σχεδιασμού. Μετά είχαν ενσωματωθεί ψηφιακά στην γαλάζια ιστοσελίδα για να υπάρχουν στο διαδίκτυο κι όχι μόνο στην κλασική νοόσφαιρα. Τότε έγινε η αλλαγή φάσης. Μέσω του ιστορικού του διαδικτύου, μια υπερδομή που θα γνωρίζαμε μόνο στο μέλλον, είχε πάρει τα σχέδια, κάνει ιστορική έρευνα, τρέξει νοητικά μοντέλα δημιουργίας μέσω σχεδιασμού και είχε συμπληρώσει τον αρχικό με το πνεύμα του Gaudi και τις αγαπημένες του τεχνικές για την υποστήριξη της τέχνης του. Η υπερδομή μάς είχε κάνει ένα δώρο από το μέλλον με τα στοιχεία του παλαιότερου παρελθόντος και τώρα ζούσαμε την εικονική πραγματικότητα που είχε κατασκευάσει για μας. Έτσι άρχισε το αδύνατο και το ζήσαμε με τον πιο ζωντανό και έντονο τρόπο.