Πάνω στους πύργους η πολυχρωμία ήταν το στοιχείο το χαρακτηριστικό κι όμως αυτό παρέμενε αόρατο στους περισσότερους. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι το αόρατο θα είχε πολυχρωμία; Ποιος έβλεπε στα θαύματα, υπερπράξεις για έναν υπερλογισμό; Κανείς από τους ανθρώπους που δεν ζούσαν ήδη στο μέλλον. Έτσι το αόρατο ήταν άχρωμο για τους πολλούς δηλαδή γι’ αυτούς που δεν το έβλεπαν. Άλλωστε τι χρώμα είχε η νοημοσύνη και ειδικά η ακραία; Μερικές έννοιες δεν είχαν νόημα για όσους δεν τις κατείχαν. Μια εκκλησία δεν ήταν απλώς κοινός χώρος για τους ανθρώπους μιας εποχής, λειτουργούσε και για τους επόμενους σαν ένα ιερό βιβλίο που δεν είχε γραφτεί για μόνο ένα κοινό. Με την Ανθρωπότητα η κοινή τομή ήταν η ένωση, γιατί κανένας δεν έπρεπε να μείνει πίσω. Και αυτό το πρόβλημα για πολλούς, ήταν η επίλυση για τους σπάνιους. Το φως είχε μέσα του όλα τα χρώματα ακόμα κι αν δεν το έβλεπαν οι περισσότεροι λόγω συχνότητας. Η εκκλησία ακόμα και αγέννητη λειτουργούσε με τα νοητικά σχήματα του παρελθόντος. Οι υπερδομές είχαν ένα παράξενο παρελθόν και δεν είχαν μόνο ένα. Θα ήταν το αποτέλεσμα από πολλά που θα κατέληγαν στην ίδια δημιουργία λόγω της δράσης του σώματος του πνεύματος.