Στο λιμάνι υπήρχαν άνθρωποι που έβλεπαν τους ήλιους της νύχτας και τώρα είχαν έρθει κι άλλοι που ήξεραν πού ήταν και πού να βάλει τις γαλάζιες πέτρες της θάλασσας και με την αλλαγή φάσης όλα ήταν τόσο ισχυρά σε πολιορκητικό επίπεδο που δημιουργούσαν τείχη ανθεκτικότητας εκεί όπου καταρρέει η τύχη δυνατότητας, διότι η πραγματικότητα ήταν απαραίτητη για την υλοποίηση του οράματος. Ταυτόχρονα δημιουργούσαν και μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς που έδειχναν σε όλους στοιχεία της πολυκυκλικής υπερδομής της Ανθρωπότητας. Έτσι η βαρβαρότητα μάθαινε ήθελε δεν ήθελε ότι σε αυτά τα σημεία η κατοχή δεν θα ήταν μόνο δύσκολη αλλά και απαράδεκτη από όλους όσους ανήκαν στην Ανθρωπότητα. Έτσι αυτά θα ήταν ακόμα και μετά λόγω ανάγκης του πολυκυκλικού Χρόνου για να μπορουν οι επόμενοι να έχουν γέφυρες συννενόησης. Εδώ η μουσική και το νοσοκομείο είχαν άλλο νόημα αλλά υπήρχε και συνέχεια με την άλλη εκκλησία την αγέννητη που έπρεπε να προστατέψουν από τώρα. Γιατί ήξερε για την πολυχρωμία των ψηφιδωτών και το αόρατο των χαμελεόντων. Το μονοπάτι είχε καμπύλες ομορφιάς αφού θα έσωζε τον κόσμο.