Ποιο χέρι θα μπορούσε να παίξει γαλάζια πέτρα πάνω στο αιωνόβιο ξύλο; Μόνο τα νύχια ενός αετού που είναι ικανά να κρατήσουν όρθιο ένα σπαθί όταν όλοι οι άλλοι το είχαν κατεβάσει και παραδώσει δίχως καν να έχουν ενοχές. Κι όμως με την τοποθέτηση της γαλάζιας πέτρας, η άκρη δρούσε στο κέντρο. Και δημιουργούσε απαγορευμένα κατεχόμενα, δηλαδή περιοχές που δεν μπορούσαν να γίνουν κατεχόμενα. Αυτός ο τρόπος ήταν και μέθοδος απελευθέρωσης για τα κατεχόμενα που υπήρχαν ήδη. Διότι η τοποθέτηση μπορούσε να σώσει και πέτρες που θα πέθαιναν χωρίς την παρέμβαση. Και αυτή με τις συντεταγμένες της, ήταν ένας αριθμός ανάγκης και ακολουθούσαν μόνο αυτόν ως μια αποστολή. Τώρα όλοι έβλεπαν αυτήν την πόλη, ως μία πόλη που δεν μπορούσε να πέσει αλλά βέβαια δεν συνειδητοποιούσαν ότι κάποιος είχε βάλει δίπλα της και μέσα της γαλάζιες πέτρες που άντεχαν τις επιθέσεις βαρβαρότητας. Και το αυτονόητο μετατρεπόταν με το βάθος του Χρόνου σε αυθόρμητη κίνηση ενώ προερχόταν από μια μη αναστρέψιμη πράξη απελευθέρωσης που απαγόρευε στη βαρβαρότητα να κατέχει τον κόμβο διότι αυτή η ιδιοκτησία ήταν κλοπή. Εκεί η βαρβαρότητα ήταν απαγορευμένη. Έτσι ήταν η εκκλησία της θάλασσας.