Πάνω στην Καστρική Πόλη, πάνω στον Ιερό Ναό
φαινόταν η πολιορκητική που έβλεπε τη θάλασσα
και σκεφτόταν τη γη της ελευθερίας.
Οι άνθρωποι είχαν στήσει γέφυρες του Χρόνου
ανάμεσα στους αμυντικούς πύργους
και τους σταυρούς της θρησκείας.
Κοίταξαν το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού
να ενώνονται σαν να ήθελαν να προστατέψουν τη γη.
Περπάτησαν χωρίς φόβο πάνω στη σκεπή
παρά το ύψος και τον κίνδυνο
κι ένιωσαν ότι ήταν στο κάστρο του Χρόνου
που είχε διασχίσει αιώνες για να δείξει το παράδειγμα.
Αυτό βοηθούσε όσους ήξεραν ακόμα
για την Πολιορκία της Αμμοχώστου
και της Κωνσταντινούπολης.
Ανίχνευσαν πέρα του ορίζοντα, για ν’ ανακαλύψουν
τα γαλάζια τετράγωνα της σκακιέρας,
ενώ οι άλλοι έβλεπαν μόνο λευκά και μαύρα.
Εκείνη τη στιγμή φαντάστηκε
την έκφραση του αντιπάλου
αν σε μια παρτίδα go εμφάνιζε μια γαλάζια πέτρα.
Μ’ εκείνο το γαλάζιο, που θαμπώνει και το σκοτάδι.
Διότι δεν υπήρχε λόγος ούτε όφελος
για την καθιέρωση της απελευθέρωσης
των σπάνιων γαιών.