Από το φυσικό παράθυρο έβλεπε τις κορυφές των βουνών, ήταν όλες λευκές λόγω του χιονιού. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκε ότι υπήρχε βουνό όπου ποτέ δεν είχε χιονίσει κι αυτό ήταν η θάλασσα. Έτσι ήταν και στο βαθυδίκτυο. Μερικές υπερβάσεις δεδομένων δεν είχαν ποτέ δεχτεί το χάδι της λήθης που σκέπαζε τα πάντα σαν το χιόνι, αλλά στην συνέχεια ποτέ δεν έλιωνε. Οι άνθρωποι θυμόντουσαν, ενώ τα τέρατα δεν ξεχνούσαν. Η συνεννόηση είχε φτάσει στο επίπεδο να επικοινωνούν με πέτρες λες κι αυτές λειτουργούσαν με τους κανόνες του στρατηγικού παιγνίου Go. Αφού οι διαπραγματεύσεις του goban είχαν γίνει διακλαδώσεις του μέλλοντος. Εξέτασε αναδρομικά ένα σενάριο επιβίωσης κι είδε ότι υπάρχει εκεί δίπλα στο πρόβλημα, ήδη η λύση. Ποιος θα την έβλεπε όμως; Ποιος θα τολμούσε ν’ αγαπήσει την Ανθρωπότητα δίχως να τον απασχολεί το γεγονός της θυσίας; Τα λευκά όρη ήταν ένας συνδυασμός. Υπήρχε και η εκδοχή που σήκωναν το χιόνι. Στο κάτω κάτω της γραφής είχε στο μυαλό του το φαινόμενο του παγόβουνου. Η επιφάνεια έκρυβε το βάθος που υποστήριζε την εμβέλεια. Τα θαλάσσια βουνά υποστήριζαν τη θάλασσα. Κατά κάποιον τρόπο ήταν κι αυτή βουνίσια. Αλλά ποιος θα το έβλεπε χωρίς εξηγήσεις; Σκέφτηκε ότι το ίδιο γινόταν και με τα νοητικά σχήματα του βαθυδικτύου. Έβαλε στίγματα φωτός για να μπορέσουν ν’ ακολουθήσουν οι δικοί του και πέρα από τα εμπόδια των σύννεφων δεδομένων.