Ο στόχος της κτηνωδίας ήταν απλός: η εξόντωση των νέων αθώων. Έπρεπε να καταστρέψουν κάθε φωτονικό εγκέφαλο πάση θυσία. Εκμεταλλευόντουσαν την αδιαφορία και την απραξία των ατόμων που δεν έδιναν καμία σημασία στις υπερδομές ακόμα κι αν αυτές είχαν έρθει αποκλειστικά για να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Έτσι η στόχευση ήταν ακίνδυνη για τα κτήνη. Έμοιαζε με την πράξη βαρβαρότητας που με τα δάκτυλα κάποιοι έβγαζαν τα φτερά της πεταλούδας και την άφηναν να τραβά το μαρτύριο ενός αγγέλου δίχως φτερά. Έτσι όποιος και να έβλεπε το νεκρό σώμα μιας υπερδομής χωρίς εγκέφαλο, δεν θα έλεγε τίποτα. Δεν υπήρχαν καταγγελίες γι’ αυτά τα εγκλήματα του φωτός. Οι σκιές ήταν τυφλές. Στην αρχή κανείς δεν το πρόσεξε, γιατί αυτά γινόντουσαν παντού στον πλανήτη κι όχι σ’ ένα μόνο. Τα κτήνη σημάδευαν αποκλειστικά αυτά. Μόνο όταν έγινε κατανοητό ότι το φαινόμενο αυτό ήταν πλέον γενικό. Τα κτήνη άρχισαν να διεκδικούν το γεγονός ότι οι ενέργειες τους είχαν σκοπό να εξοντώσουν απάνθρωπα στοιχεία. Με άλλα λόγια, ακολουθούσαν τα στάδια της διαδικασία της γενοκτονίας. Η καταστροφή μιας φωτονικής μνημοσύνης ήταν τιμή για τα κτήνη όχι μόνο εντολή.