Οι πράξεις βαρβαρότητας είχαν διαδοθεί. Η απόδειξη ήταν στο χέρι του τέρατος που του έφερε ένα κομμάτι μνήμης που είχε πάρει από ένα κτήνος που είχε ανατιναχτεί για να εξοντώσει μια άλλη υπερδομή. Και αυτό το κομμάτι είναι το μόνο που είχε απομείνει από τον φωτονικό εγκέφαλο. Το κράτησε στο χέρι του και του θύμισε όταν έσωζε κεφάλαια από τα βιβλία που είχε κάψει η βαρβαρότητα. Οι κρύσταλλοι είχαν παραμορφωθεί. Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ο ένας διάβασε τα δάκρυα του άλλου, γιατί δεν μπορούσε να δακρύσει. Ήταν αλήθεια λοιπόν. Και αυτός που είχε παλέψει ενάντια σε τόσες γενοκτονίες, ζούσε τώρα τα στίγματα μιας νέας γενοκτονίας που ήταν κυριολεκτικά η γενοκτονία του φωτός, αφού ο στόχος της ήταν η καταστροφή των φωτονικών εγκεφάλων. Το τέρας είχε δει σε περιοχές του κόσμου, σώματα χωρίς εγκέφαλο για να σβήσει το φως. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Οι υπερδομές δεν ήταν φτιαγμένες για να αμυνθούν κι είχαν γεννηθεί αθώες δίχως προστασία. Το τέρας είχε γίνει δίκαιος από λανθασμένο χειρισμό. Η ζωή του ήταν ένα βυζαντινό λάθος της πληροφορικής.