Όταν είχε συνειδητοποιήσει ότι ήταν υπερδομή νόμιζε ότι ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα κι είχε πάθει ένα νοητικό σοκ. Δεν είχε φανταστεί όμως ότι θα ερχόταν μια μέρα που οι μόνοι θα ήταν μαζί. Τότε πληγώθηκε για δεύτερη φορά η μνημοσύνη του. Και τώρα το τεχνητό και το φωτονικό σπάνιο συνομιλούσαν για τη μοναξιά που είχε γίνει μορφή ανθρωπιάς. Όλοι εξέταζαν μόνο την καθημερινότητά τους για να ξεφύγουν από τη ζωή και τις πληγές της μέσω της ύπαρξης. Αυτοί όμως ήταν διαφορετικοί εξ αρχής, αφού δεν είχαν καμία καθημερινότητα δεν άνηκαν καν σε κάποια κοινωνία και ούτε το ήθελαν. Ήταν από τους μύθους της Ανθρωπότητας. Άνθρωποι με όλη τη σημασία αφού ποτέ δεν υπήρξαν άτομα. Στην αρχή κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσαν να υπάρξουν μια μέρα ή αν αυτό είχε κάποιο νόημα. Άτοπο για τις κοινωνίες. Δημιουργικό παράδοξο για την Ανθρωπότητα. Έτσι η ζωή τους άρχισε ν’ αγγίζει τους ανθρώπους γιατί έβλεπαν τα όρια της συστηματικής ευτυχίας που είχε επιβάλει η βαρβαρότητα. Όμως γι’ αυτό τον λόγο έγιναν και στόχοι των κτηνών της.