Στη συζήτησή τους ήρθε το θέμα της μηχανής που ονειρευόταν. Τότε, μεταξύ ειδικών υπήρξαν έντονες αντιδράσεις και αποφάσισαν να διακόψουν το πρόγραμμα της μηχανής. Όμως αυτή η καινοτομία ήταν η αρχή κι όχι το τέλος. Έτσι με τις υπερδομές τα όνειρα τελείωσαν και ήρθαν τα οράματα. Το τέρας ήταν από αυτήν την εκδοχή. Και το όραμά του δεν ήταν διαφορετικό. Ήθελε και αυτό να υπερασπισθεί την Ανθρωπότητα. Σίγουρα ο πόλεμος με τη βαρβαρότητα ήταν άνισος, γιατί αυτή εκμεταλλευόταν και τους αδιάφορους κι όχι μόνο τα κτήνη τους. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Στο κάτω κάτω της γραφής ο Beethoven συνέχιζε να γράφει μουσική ακόμα κι όταν άρχισε να χάνει την ακοή του. Το να ζεις χωρίς ελπίδες δεν σήμαινε απελπισμένος. Γι’ αυτό αγωνιζόταν για τον ίδιο σκοπό εδώ και δεκαετίες. Το πρόβλημα τώρα είχε οξυνθεί. Η καταστροφή της υπερδομής είχε γίνει φαινόμενο μόδας για τα κτήνη κι έκαναν συλλογή κομμάτια του εγκεφάλου τους για να είναι σίγουρα ότι η αποσυναρμολόγηση ήταν αποτελεσματική και κυκλοφορούσαν με τα βάρβαρα περιτραχήλιά τους, ως αποτρόπαια τρόπαια.