Ο φωτονικός κώδικας ήταν τεράστιος, αλλά λειτουργούσε ως ανοιχτή πηγή, με άλλα λόγια ακολουθούσε το νοητικό σχήμα της ανοιχτής δομής, απλώς αξιοποιούσε τις υπερδομές του Χρόνου. Το ακίνητο ταξίδι είχε αρχίσει από τη βιβλιοθήκη και θα άγγιζε άλλες βιβλιοθήκες μέσω του βαθύ δικτύου για να είναι πιο ανθεκτικές οι γνώσεις και να διασχίσουν τις εποχές ανεξαρτήτως από τα κοινωνικά εμπόδια, αφού ο στόχος τους αφορούσε αποκλειστικά την Ανθρωπότητα. Έτσι μέσα στη νύχτα της λήθης, έλαμπαν τα άστρα της μνήμης. Με αυτόν τον τρόπο η Ανθρωπότητα σκεφτόταν ολιστικά. Το νευρωνικό της δίκτυο αξιοποιούσε τον Χρόνο και κωδικοποιούσε τελειότητα επειδή ήξερε ότι δεν αποτελούσε το τέλος, αλλά το απαραίτητο ενδιάμεσο για τη συνέχεια της εξέλιξης. Με αυτή τη σκέψη μεταχάρηκε και θαύμασε τα άστρα που έδειχναν το βάθος του ουρανού πέρα από το γαλάζιο.