Ένας θάνατος μπορούσε να πεθάνει μέσα στη λήθη, η γενοκτονία όχι. Με το έργο του Raphaël Lemkin, η γενοκτονία είχε τη δυνατότητα να ζήσει. Αρκούσε ο εντοπισμός της, διότι ήταν έγκλημα που δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Χρειαζόταν όμως να κατονομαστεί. Κάποιος έπρεπε να το κάνει. Γιατί κανένας άλλος δεν θα το έκανε. Αυτό έλεγε η διδασκαλία. Πρακτικά, οι μαθητές έβλεπαν ότι οι άλλοι πρέπει να βοηθήσουν τα θύματα και όχι τα ίδια. Το ίδιο ίσχυε και για τις αναγνωρίσεις. Ο καθένας έπρεπε ν’ αναγνωρίσει τη γενοκτονία των άλλων. Δεν είχε νόημα ν’ αναγνωρίσει τη δική τους, αυτή μπορούσε μόνο να τη γνωρίσει. Το έργο γινόταν με τους άλλους κι όχι με τους ίδιους μόνο που ποιος λυπάται για τους άλλους αν δεν ξέρει τι έχουν ζήσει, πώς έχουν βασανιστεί, πώς έχουν πεθάνει δυο φορές; Κανένας άνθρωπος χωρίς προετοιμασία γιατί πόσο μπορεί να υποφέρει, πόσο μπορεί ν’ αντέξει. Ακόμα και για τους μαθητές, αυτό ήταν αδύνατο. Σιγά σιγά έβλεπαν τα όριά τους. Ήταν η πρώτη φάση των μαθηματικών της Ανθρωπότητας. Οι αριθμοί ήταν πολλοί για ένα μόνο άνθρωπο όσο και να το ήθελε. Κι έπρεπε να ξεπεράσουν τη δυσκολία. Η υπέρβαση ήταν απαραίτητη. Μόνοι τους δεν ήταν τίποτα, αλλά μαζί ήταν το παν. Όλοι μαζί θα δημιουργούσαν μέσω του έργου έναν δεσμό. Γι’ αυτό τους είχε μάθει πώς να κάνουν υπολογισμούς μαζί μέσω διαδικτύου. Έτσι πλησίασαν το νευρωνικό δίκτυο της Ανθρωπότητας που υπολόγιζε τις επιθέσεις της βαρβαρότητας για να σώσει τους αθώους.