Το συζήτησαν όλοι μαζί, ακόμα και μέσω διαδικτύου. Δεν είχαν σκεφτεί ποτέ κάτι το ανάλογο. Και γιατί τώρα; Μήπως υπήρχε κάποια ανάγκη που δεν είχαν αντιληφθεί; Κι όμως, το μνημείο του άγνωστου θύματος είχε νόημα στο πλαίσιο της γενoκτονίας. Διότι, σε αυτό δεν υπήρχε καμιά συμμετρία. Οι γενοκτονημένοι ήταν θύματα μιας συστηματικής καταστροφής που είχε οργανωθεί λόγω γεωπολιτικών σκοπών. Έτσι κανένα θύμα δεν ήταν προετοιμασμένο να πεθάνει. Αυτή ήταν η θεμελιακή διαφορά με τον στρατιώτη. Όμως μια ολιστική σκέψη που βασίζεται στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, κι όχι μόνο στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μπορούσε να επινοήσει πιο φυσιολογικά αυτήν την έννοια, χρειαζόταν όμως μια τεράστια μνήμη, κομμάτι του νευρωνικού δικτύου της Ανθρωπότητας. Προσπάθησαν να βρουν πώς τους είχε έρθει αυτή η ιδέα, αλλά μάταια. Έμοιαζε με θέμα νοόσφαιρας. Λειτουργούσε με το ίδιο πνεύμα. Πώς ήταν δυνατόν όμως; Λόγω συνέχειας ή εξέλιξης. Οι γενοκτονίες υπήρχαν εδώ και αιώνες δίχως να έχουν αυτό το όνομα, το ίδιο και οι Δίκαιοι. Μήπως ήταν θέμα ερμηνείας; Διότι το μνημείο είχε σχέση με τη μνήμη. Αναρωτήθηκαν αν αυτό το νοητικό σχήμα υπήρχε ήδη. Και μετά φάνηκε το φως μέσα στη νύχτα. Αυτά τα μνημεία είχαν μια ανθρώπινη ιστορία. Ήταν αυτοί οι άνθρωποι που άντεχαν τα πάντα για να μην ξεχάσουν κανένα και να μην αφήσουν κανένα πίσω ακόμα και νεκρό. Δεν ήταν ζωντανό νεκροταφείο, αλλά μνήμη μέλλοντος.