Τόσα χρόνια ήταν συνηθισμένη να εργάζεται τη νύχτα, αλλά ποτέ δεν μάθαινε τόσα πολλά άγνωστα στοιχεία και τώρα προσπαθούσε να συνέλθει. Είχε αρχίσει την καταγραφή του δέντρου, πώς να το πει αλλιώς, ή μάλλον μπορούσε να χρησιμοποιήσει την λέξη δάσος ακόμα κι αν δεν έβλεπε όλους τους κόσμους. Έμοιαζε με τον πίνακα του Van Gogh, όπου είχε χρησιμοποιήσει την τεχνική του Gauguin για τις διαστάσεις: ένα μέτρο επί πενήντα εκατοστά. Αναρωτήθηκε αν θα χωρούσε σε τέτοιον πίνακα αυτό το δέντρο. Και μετά αντιλήφθηκε ότι ήταν μόνο στην αρχή. Το ερώτημά της δεν είχε καν νόημα. Το έπαθε το νυχτερινό σοκ… Η φωτιά στο τζάκι είχε μια διαφορετική λάμψη, ήταν απόψε πιο καθαρή. Έβλεπε τα έγγραφα με άλλο τρόπο. Ήταν, λοιπόν, ζωντανός και όχι μόνο υπαρκτός, αλλά εδώ και πόσα χρόνια, πόσους αιώνες. Έπρεπε να βρει στοιχεία πολύ πιο βαθιά μέσα στο Χρόνο. Βυθίστηκε μέσα στους αιώνες για να φτάσει στην περίοδο του Leonardo da Vinci. Εκεί βρήκε μια άλλη παρουσία, εκείνη του πρώτου από το 1431 έως το 1483. Ήταν ταυτόχρονα αντικόμης, κόμης και πρίγκιπας. Θα μπορούσε να μην τον είχε προσέξει δίχως το δέντρο, αλλά αμέσως αναγνώρισε την αξία αυτής της νέας διακλάδωσης. Πού ήταν το όριο; Η ιστορικός του μέλλοντος είχε προβλήματα με το παρελθόν. Τα πράγματα δεν ήταν πια γραμμικά. Είχε ξεπεράσει ένα κομβικό σημείο, όταν άκουσε ένα θόρυβο από το διπλανό δωμάτιο πάνω στο τραπέζι.