Όταν ένα καθεστώς βαρβαρότητας, που ετοιμάζεται να επαναφέρει τη θανατική ποινή ως δείγμα πολιτισμού, μιλά για ιστορία που έχει δημιουργήσει σε πρώην κατεχόμενα, γίνεται απόλυτα κατανοητό από όλες τις Δημοκρατίες ότι πρόκειται για φαντασίωση, εκτός βέβαια αν βάζει σε αυτό το πλαίσιο τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και τις γενοκτονίες. Διότι ποιος μπορεί να εντάξει τις καταστροφές των εκκλησιών, το παιδομάζωμα, την καταπάτηση ιερών, τα βασανιστήρια εναντίον των αγωνιστών της ελευθερίας στο πλαίσιο της ιστορίας; Μόνο οι ραγιάδες που δεν τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι μπροστά σε γενοκτόνο. Η βαρβαρότητα δεν ανήκει στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Και τα νησιά μας πάντοτε πολέμησαν εναντίον των κατακτητών. Ο πρόεδρος της βαρβαρότητας, σαν το ανάλογό του το ναζιστικό, προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία, όμως αυτό δεν γίνεται. Το μόνο που ξέρει είναι να σβήνει κομμάτια ιστορίας όπως το κάνει και η σύμμαχός του, η τρομοκρατική οργάνωση στη Συρία και στο Ιράκ. Θέλει να ξεμπερδέψει με εσωτερικά προβλήματα που τον πνίγουν και αμφισβητούν την εξουσία του, όμως δεν θα τα καταφέρει, διότι η καταπάτηση έχει ένα όριο. Στοχεύοντας τον κουρδικό, τον αρμενικό, τον ασσυριακό και τον ελληνικό λαό, προσπαθεί να σβήσει τις εσωτερικές αντιστάσεις, όμως ακόμα και τα επιχειρήματά του είναι γελοία. Και αυτό το βλέπει και η αντιπολίτευσή του. Και η επιβολή αλλαξοπιστίας δεν ήταν ποτέ δείγμα πολιτισμού. Έτσι, όταν η βαρβαρότητα μιλά για ιστορία ας μην μπερδευόμαστε, εννοεί όλες τις πληγές που έχει προκαλέσει στην Ανθρωπότητα και τίποτα, μα τίποτα άλλο. Ας το ξέρουμε λοιπόν!