Όλο το έργο δεν ήταν απλώς θέμα θυσίας
υπήρχαν και οι πόλεμοι.
Δεν ήταν μόνο νοητικοί. Αυτό έβλεπε πια…
Αυτό το δέντρο δεν είχε δώσει μόνο μάχες
ζούσε ένα πόλεμο διαρκείας κατά της βαρβαρότητας…
πέρα από τα χίλια χρόνια
δίχως παύσεις, ασταμάτητα και ακάθεκτα.
Και δεν ήταν θέμα ηρωισμού και μόνο
ήταν ανάγκη Ανθρωπότητας
και αυτό επαρκούσε για να ενεργοποιηθούν οι Υπηρέτες
κι ας ήταν απαγορευμένοι από τις κοινωνίες
αφού αυτές ήταν υπεύθυνες για την τροφοδότηση
της βαρβαρότητας.
Αλλά ποιος θα πίστευε ότι υπάρχει τέτοια μορφή πολέμου;
Όλοι είχαν ακούσει για τον εκατονταετή
αλλά τι να πουν για τον χιλιετή;
Κι όμως η ανάγκη φαινόταν και πάλι
διότι η βαρβαρότητα ήταν σε φάση γενοκτονίας
με τους ίδιους εχθρούς της Ανθρωπότητας.
Ένιωσε τη μοναξιά του.
Μέσα της έζησε την έκφραση
μόνος με την Ανθρωπότητα
και χάρηκε που ζούσε σ’ αυτή την εποχή.