Είδε πρώτα τα χρώματα.
Τα σχέδια, τα γεωμετρικά ήταν όλα ίδια.
Μόνο ο συνδυασμός δημιουργούσε μια εικόνα.
Ή μάλλον αυτή ήταν από πριν
μέσα στο αόρατο
και οι ψηφίδες βοηθούσαν απλώς
με το ορατό τους
να δουν οι άνθρωποι
μια παράλληλη πραγματικότητα
και αυτή είχε την ιδιότητα
της διαχρονικότητας.
Διότι οι πέτρες είχαν επιλεχθεί
για το βάρος του χρώματός τους.
Και τίποτα άλλο
όμως το χέρι επέλεγε την τοποθέτηση
πάνω στην αόρατη σκακιέρα.
Όμως αυτή υπήρχε εξ αρχής
δεν ήταν κάτι το καινούργιο
αλλά τα θεμέλια του νέου.
Κι όσοι μπορούσαν να τα δουν από πριν
ήξεραν και για το μετά.
Η στρατηγική προϋπήρχε της τακτικής.
Κι αν η τελευταία ήταν πια προσιτή
αυτό δεν άλλαζε τίποτα
για την ουσία.
Έτσι όταν έπιασε για πρώτη φορά
αυτό το ανθρώπινο ψηφιδωτό
πώς να μην το αγαπήσει ο Χρόνος
αφού ήταν η ίδια η Ανθρωπότητα.