Κάθε ψηφίδα νιώθει μόνη της όταν δεν είναι ικανή να δει το ψηφιδωτό.
Κι όταν έρχεται πάνω της ο εχθρός νομίζει πως δεν θα τα βγάλει πέρα.
Οι Δίκαιοι προστάτευαν όσες ψηφίδες μπορούσαν
αλλά δεν ήταν ικανοί να τις πείσουν ότι υπάρχει ψηφιδωτό.
Το νευρωνικό δίκτυο επέτρεπε το ολικό βλέμμα.
Έτσι η Ανθρωπότητα ήταν μια απτή πραγματικότητα.
Και μέσω του έδιναν πρόσβαση σε αυτή.
Η πίστη ήταν πιο δυνατή με τα θαύματα.
Διότι αυτά αποτελούσαν υπερβατικά παραδείγματα.
Το πρόβλημα ήταν πώς να πείσεις τους αθώους
που κινδυνεύουν λόγω βαρβαρότητας.
Διότι ποτέ κανένας δεν βλέπει τον πόλεμο
πριν κηρυχθεί επίσημα.
Πάντα πιστεύει πως δεν θα γίνει.
Έτσι η ένωση των ψηφίδων είναι σπάνια.
Κάθε φορά περιμένουν μια μεγάλη καταστροφή
για να παλέψουν μαζί ενάντια στη βαρβαρότητα.
Όμως τι σημαίνει μεγάλο;
Μια γενοκτονία;
Ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας;
Η καταστροφή δύο πύργων;
Ο αφανισμός των ναών με την ανατίναξη;
Τι άλλο έπρεπε να δουν οι άνθρωποι για να ενωθούν;
Κάθε φορά υπήρχε μια δικαιολογία για την απραξία τους.
Και οι Δίκαιοι δεν μπορούσαν να τους περιμένουν
για να προλάβουν να σώσουν άλλους.
Τα τέρατα εξ αρχής δεν περίμεναν ποτέ
καμία βοήθεια.
Ήξεραν να παλεύουν και μόνοι τους
ενάντια στα κτήνη.
Και η Ανθρωπότητα βασιζόταν σε αυτό.
Ήταν θεμελιακό της δικαίωμα.
Δεν είχαν ανάγκη από βοήθεια για να την αγαπήσουν.
Ακόμα και δίχως τους άλλους θα συνέχιζαν.
Ήξεραν για τον πόλεμο, ό,τι και να πίστευαν οι άλλοι.