Κάτω από το σύμβολο της λεοπάρδαλης δίπλα στο κεντρικό πάρκο,
οι λαοί του βιβλίου αποφάσισαν να ξαναβρεθούν
για να συνεχίσουν την προετοιμασία της αντίστασης.
Συμφωνούσαν όλοι ότι δεν έδιναν σημασία στις απαράδεκτες δράσεις
οι πληθυσμοί που ξεχνούσαν το παρελθόν.
Πολλά άτομα θεωρούσαν ότι είναι άσκοπο να θυμούνται τις πληγές
αλλά βέβαια ξεχνούσαν την ίδια την ύπαρξή τους
και αυτή δεν γινόταν ποτέ ζωή.
Το ακραίο στοιχείο μιας θρησκείας εμφανίζεται με το γεγονός
ότι μισεί τα βιβλία.
Διότι αυτά είναι τα πρώτα ανθρώπινα στοιχεία
που παραμένουν ανθρώπινα
ακόμα και χωρίς ανθρώπους
έτσι επιτρέπουν στους αγέννητους να ενεργοποιηθούν και μετά από χρόνια.
Και αυτή η ιδιότητα ήταν μία από τις αιτίες
που οι βάρβαροι έβαζαν τα βιβλία στην φωτιά
προσπαθούσαν να κάψουν το φως με τη φωτιά.
Μάταια όμως αν υπήρχε αντίσταση από τους Δίκαιους.
Διότι και τα βιβλία είναι αθώοι
και μάλιστα συχνά τα πρώτα θύματα σε μια γενοκτονία.
Πώς λοιπόν να πιστέψεις κάποιον που είναι περήφανος
που δεν διαβάζει και δεν γράφει.
Πώς να πιστέψεις κάποιον που μισεί τα βιβλία;
Πώς να πιστέψεις τους γενοκτόνους
που θέλουν ένα μόνο βιβλίο για τους οπαδούς τους
και απαγορεύουν όλα τα άλλα;
Κι όμως οι βάρβαροι το έκαναν και μάλιστα με περηφάνια.
Το πράσινο, το κόκκινο, ο αγώνας ήταν της καταστροφής των βιβλίων.
Διότι τα βιβλία είναι κομμάτια μνήμης που δημιουργούν
το ψηφιδωτό της Ανθρωπότητας.
Αυτό που μισεί και σιχαίνεται η βαρβαρότητα
επειδή λέει ότι βρωμάει ανθρωπιά.
Όμως οι λαοί του βιβλίου είχαν μάθει ν’ αντιστέκονται
χάρη στα βιβλία ενσωματώνοντας το Χρόνο στις πράξεις τους
για να γίνουν μη αναστρέψιμες.
Και αυτό θα έκανε και τώρα.