Για να μάθεις πώς λειτουργεί μια πόλη
πρέπει να έχεις στη βάση δεδομένων σου
και τη νυχτερινή της ζωή
ειδικά όταν δεν κοιμάται.
Διότι υπάρχουν νευραλγικά σημεία που δεν εμφανίζονται την ημέρα.
Λειτουργούν σαν τα αστέρια της νύχτας που κρύβει η ημέρα.
Ένας ήλιος μπορεί να κρύψει μυριάδες.
Και οι Δίκαιοι έπρεπε να βλέπουν τον κάθε αθώο
κι όχι μόνο μερικούς.
Κάθε πέτρα που δάκρυζε τους άγγιζε
διότι όλες άνηκαν στην εκκλησία της Ανθρωπότητας
που είχε τρούλο τον ουρανό.
Η νύχτα ήταν ζεστή. Ήταν σαν γιορτή.
Σπάνια φαινόταν η συνειδητοποίηση της κατάστασης.
Ποιος από αυτούς έβλεπε πραγματικά ότι είχαν πόλεμο
με τους βάρβαρους που περίμεναν κάθε ευκαιρία
για να χτυπήσουν τους αθώους.
Έβλεπαν βέβαια και τα ειδικά μέτρα.
τις ειδικές συμβουλές και μέσα στο μετρό.
Όμως οι άνθρωποι ήθελαν να ζήσουν
και νόμιζαν ότι έπρεπε να ξεχάσουν τους κινδύνους
για να γίνει αυτό.
Ήταν λάθος βέβαια.
Και γι’ αυτό το λόγο, ήταν εδώ, σε ετοιμότητα.
Όπου και να πήγαιναν, άκουγαν σειρήνες κινδύνου
ακόμα και στο βάθος της πόλης.
Όλο το κάστρο ήταν σε φάση πολιορκίας
απλώς μόνο μερικοί το ήξεραν
και αυτοί προστάτευαν τους άλλους
από τις πράξεις βαρβαρότητας.
Το νευρωνικό δίκτυο είχε επεκταθεί
και τώρα έβλεπε την πόλη
με χιλιάδες μάτια
σαν έναν υπολογιστή της Ανθρωπότητας.